… Als het goed gaat!
Het is helaas ook weleens anders. In de duivensport verlies je nu eenmaal vaker, dan dat je wint. Dat geldt tenminste voor de verreweg de meesten van ons.
Afgelopen seizoen was voor de marathonvluchten (in het bijzonder) een heel pittig jaar. De meeste vluchten waren zwaar. Als marathonduivenliefhebber had je afgelopen seizoen niet alleen goede duiven nodig, maar de gezondheid moest ook top zijn. Zonder deze twee aspecten kon je de vorm en goede uitslagen vergeten. Nu is de vraag: Is dat niet altijd zo? Ik denk het persoonlijk wel! Echter … met deze extreme omstandigheden (het is in 300 jaar niet zo lang … zo warm geweest) zijn de gevolgen groter, als de gezondheid en de klasse minder is dan noodzakelijk. Hokken die hebben geëxcelleerd beschikken over topduiven en hebben de duiven in een superconditie gehad, anders hadden ze dit met hun duiven niet kunnen presteren. Dus alle respect voor de prestaties van deze liefhebbers met hun duiven.
Eigen hok
Op het eigen hok liep het voor geen meter. Wat was er aan de hand? Daar waren we niet snel achter. Wat waren de symptomen? Geen vroege prijzen op de drie vluchten waar we op mee hadden, een te laag prijspercentage en het ergste de duiven kwamen afgevlogen thuis en ze herstelden zeer langzaam. Daar komt bij dat we op St. Vincent middaglossing één van onze twee absolute toppers verspeelden. Dan moet je op zoek naar een oorzaak. Die hebben we na veel onderzoek uiteindelijk gevonden: Streptokokken. Dit hebben we met succes behandeld. Dan kun je vervolgens van begin af aan de conditie van de duiven weer op gaan bouwen. Als je het punt bereikt hebt, dat ze eventueel weer de mand in kunnen, is het seizoen voorbij. Dat laatste hebben we aan zien komen, dus hebben we onze peilen gericht op de najaarsvlucht Limoges. Op deze vlucht kunnen we de één en twee jarige duiven nog een keer aan een testje onderwerpen. Niet dat we daar veel belang aan hechten. Het is wel een test. Wat willen we komend weekend zien? De duiven moeten lekker fris thuis komen … het liefst op de dag dat de prijzen verdiend zijn. Daarna moeten ze goed en snel herstellen. Dat is voor ons een teken dat ze de grote dip van deze zomer goed hebben doorstaan en is er voor hen een plaats is in de vliegploeg van 2019. We gaan het komend weekend beleven.
Duivenvrienden
Duivensport is een individuele sport. Ook als je een compagnon hebt, ben je vooral bezig met je eigen duiven. Eén van mijn vragen tijdens een interview met vluchtwinnaars of kampioenen is altijd: Heb je nog andere liefhebbers waar je mee samenwerkt? Gelukkig heeft de helft of iets meer één of meerdere liefhebbers om mee samen te kweken, samen mee op te leren of in te korven of te overleggen (te sparren). Een grote minderheid zoekt het toch vooral bij zichzelf. Ik denk dat de marathonduivenliefhebbers meer geneigd zijn om met elkaar op te trekken, dan de programmaspelers … maar dit terzijde. Op zich is het individualisme jammer, maar het is ook wel te begrijpen. Van je eigen successen geniet je toch het meest. Het zou de saamhorigheid wel bevorderen als de liefhebbers meer de samenwerking zouden zoeken. Ik denk zelfs dat het de terugloop van het aantal liefhebbers zal afremmen. Dat zal immers eerst moeten gebeuren om überhaupt aan groei te gaan denken.
Wijzelf hebben best veel duivenvrienden waar we regelmatig contact mee hebben en waar we mee ruilen, samenkweken en vooral mee brainstormen. Zal ook wel aan het feit liggen, dat ik een stukjesschrijver ben. Twee liefhebbers spreken we heel regelmatig … soms meerdere keren per week. Eén ervan is Corné van Oeveren. Corné startte dit seizoen met twee duiven bij de eerste 10 van de afdeling (4e en 5e) op Perigueux. Vanaf die tijd ging het nog steeds prima (zeker in vergelijking met het grootste deel van de deelnemers), maar wel elke vlucht wat minder. Metname het prijspercentage liep wat terug. Je hebt het daar met elkaar over en dan loop je zo een aantal mogelijkheden langs. Corné legde het probleem enkele keren bij de sterkte van de ploeg die hij had ingemand. Dat zal zeker een rol hebben gespeeld. Echter op een vlucht had hij wel zijn kanjers mee en toen viel het resultaat weer wat tegen. Ondanks het feit dat de duiven gezond waren en in een puike conditie. Je leeft als duivenliefhebber weleens in een wereld vol raadselen. Op de laatste vlucht Perigueux (3 augustus) ging het weer uitzonderlijk goed. Waarom ging het toen opeens weer super? We zullen het nooit weten! Deze onvoorspelbaarheid geeft de duivensport ook zijn charme. Hij had op Perigueux 28 duiven mee en 16 prijzen. De eerste drie duiven haalden de 5e, de 14e en de 37e nationaal tegen 2.888 duiven. Een resultaat om trots op te zijn!
… wordt vervolgd …
Recente reacties