In deel 2 stel ik mijn vragen aan Johanna de Groot en Esther Noorderijk. Wat is hun kijk op de duivensport? U leest het hier …
Hoe ben je met de duivensport begonnen?
Johanna: ‘Ik ben in 1994 via mijn oom Nieke Mulder en zijn buurman Comb. Kleinluchtenbelt begonnen met de duivensport. Toen nog samen met mijn man. Deze mensen hebben me ook met raad en daad bijgestaan de eerste jaren. Mijn man Is na een jaar alweer gestopt, omdat hij niet tegen het duivenstof kon. Hij helpt me wel met het veranderen en schilderen enz. van de hokken. Ik heb tot 2004 voor het Generaal kampioenschap gespeeld en toen overgestapt naar de overnachtvluchten, omdat ik dat spelletje al een paar jaar volgde via Harold Zwiers. Én ik begon het steeds leuker te vinden. Kampioenschappen ga ik niet opnoemen maar heb leuke resultaten geboekt en vele leuke ontmoetingen gehad met duivenmelkers.’
Esther: ‘Ik ben eerst begonnen met mijn bedrijf: Duivendirect, een duivenkoeriersbedrijf. Eerlijk? Ik kon nog geen duif vasthouden! Ik werkte op een verzekeringskantoor en was het helemaal zat en was op zoek naar een nieuw uitdaging. Het bureauwerk had ik wel gezien. Daar ging ik … dag in- dag uit, duifjes halen en brengen. Voor mij waren het toen nog wezentjes met een snavel, twee vleugels en twee poten. De duif was domweg gewoon een “werkmiddel”.
Gaandeweg de maanden die vorderden begon ik mij te interesseren voor de verhalen… over de duif, over de systemen, waar men over sprak, over ouders van duiven en vooral omdat ik merkte dat er zoveel passie in al die verhalen zat!
Ik wist niet eens dat elk jaar een verschillende kleur voetring had. Ik heb wel eens een telefoonstrip voor ring aangezien en een klant gebeld dat hij de verkeerde duif had gestuurd…
Ergens in 2013 begon ik de verhalen die ik onderweg hoorde te vergelijken met het systeem welke mijn toenmalige echtgenoot speelde. Denk dat hij wel eens gek van me is geworden. In 2014 wilde ik met de jonge duiven spelen, want dat leuk me enorm leuk. Niet alleen het contact met de dieren was een drijfveer maar ik wilde nog meer leren en te weten zien te komen van de duivensport.
Ik bleef maar overdenken … filosoferen, wat als? En waarom dit? En waarom dat niet? Het bleek al snel dat ik dingen anders zag dan de gemiddelde duivenmelker … meer vanuit het duifje zelf en wilde alles wat ik deed beredeneren. Niets deed (en doe ik nog steeds niet) als ik er geen visie of reden voor had. In 2015 werd me gezegd: “Je doet het maar op je eigen manier, jij doet de jongen maar zelf!” Daar begon ik.. ik denk dat 2015 de officiële start is geweest van “duivenmelkster” zijn. Wat heb ik genoten! Uren bracht ik in mijn hok door met m’n Spruitenspul. Tijdens het krabben was ik met ze aan het spelen en observeerde ze. Niet of het goeien waren, maar hoe het gedrag was. Ik kon amper de lijst raken maar ik stond te juichen onder de plank net een kleine meid die haar zwemdiploma haalde. Gaandeweg leerde ik veel. Heel veel. Een belangrijke spil in mijn leerproces is Harm Vredeveld. Uren, dagen heb ik met hem geconverseerd over duiven en alles wat er omheen speelt. Wat hem uniek maakt is dat hij geen verschil heeft in “man en vrouw” in de duivensport.’
Daarmee kom ik gelijk op je volgende vragen. “ Waar loop je tegenaan als vrouw in de duivensport” en “Heb je het idee dat je anders wordt behandelt als vrouw in de duivensport?”
Johanna: ‘Ik loop eigenlijk nergens tegen aan in de duivensport. Ik ben een positief en nuchter mens en geniet er ook van als mijn vriendin Christianne een vroege duif pakt of iemand anders. Ik durf mijn mening te zeggen en daarom weinig gezeur denk ik en laat vast niet over me heen lopen en dat weten de meesten. Overal gebeurt wel wat maar met elkaar praten los je een hoop op. Je hebt natuurlijk stijfkoppen waar niet mee te praten valt … die negeer ik gewoon.
Mmmm positief zijn over een vrouw in de duivensport … ik wordt meestal behandeld als een duivenmelker en niet als een vrouw. Uitzonderingen zijn er altijd, maar heb er weinig last van … gelukkig. In mijn vereniging de Zilvermeeuw te Westerhaar gaat dat ook goed en heb het daar erg naar mijn zin, maar ook met de mannen van mijn oude vereniging gaat het goed gelukkig. Ik word gewoon behandeld en voel me ook thuis tussen de mannen en vrouwen. Ik kan eigenlijk met iedereen wel opschieten maar net wat ik al zei: zij, die niet normaal doen negeer ik.’
Esther: ‘In het begin werd ik uitgelachen, niet serieus genomen en namen ze me met een korrel zout. Ik zag smalende blikken en er waren seksistische opmerkingen. Alles aan de duif werd vergeleken met mij als vrouw. Heupen werden vergeleken met stuitbeentjes, borstbeen met tieten en de termen “ uit de krop voeren”, “ zit je op weduwschap?” en een “nestschaal” ken ik als geen andere. Daarnaast speel ik ook nog eens met witte duiven en die werden meegenomen in de grappen. Trouwduiven en Pauwstaarten. Persoonlijk heb/had ik daar de meeste moeite mee. Mij plagen okay, maar m’n witte duiven moet je niet aankomen! Die willen net als iedere blauw duif of kras ook voor vol worden aangezien. Het zijn tenslotte net als iedere andere duif in de mand een “Postduif”!
Een 5e van ruim 3.200 duiven en een 1e van 2.300 duiven met een witte Tornado was eindelijk genoeg voor een kleine groep mensen om ook die witte duif voor serieuze concurrentie aan te zien. Heel veel mannen hebben niks met vrouwen in de duivensport. Dat voel je gelijk aan als vrouw. Heb het zelf ook ervaren toen ik met de Lady’s Ringen op de beurs stond. Een vrouw kwam naar me toe en vertelde me dat ze graag met duiven wilde spelen maar dat het niet mocht van haar echtgenoot. Haar man volgde snel en verbood elke vorm van deelname, sterker nog… hij wilde haar niet in het hok zien. Of verbouwereerd het juiste woord is, weet ik niet, maar weet wel dat ik ergens diep in m’n hart getroffen werd. Hoe is dit mogelijk? Is dan pedigrees maken en thuis blijven tijdens de vluchten terwijl iedereen op vakantie het enige “recht” van de vrouw die “naast” een duivenmelker staat? Ze liepen weg en ik bedacht me dat er nog een hoop werk te doen staat voor de dames in de duivensport….
Gelukkig kan het ook anders. Het is dat ik alles “ Selluf” wil doen.. maar er zijn galante heren die de manden willen dragen als ik ga korven… die zeggen: Es… die overlaad dienst hoeft je echt niet te doen als vrouw! Maar gelukkig is dat een keuze die ik zelf mag maken. Ik vind het geweldig als ik daar met handschoenen de duivenmanden sta over te laden! Ik ben tenslotte niets meer of minder dan een mannelijke melker! We hebben met ons allen het plezier! We hoeven ons niet met elkaar te meten qua spierkracht toch? Duivensport is inzet en passie!’
Wat is je drijfveer en wat vind je mooi aan de duivensport?
Johanna: ‘Mijn drijfveer is eigenlijk simpel genieten van de aankomsten van mijn duiven en hopelijk een keer de 1e Nationaal behalen op de overnachtvluchten en in de toekomst op de ZLU vluchten. Eigenlijk vind ik alles wat met de sport te maken heeft mooi. Het mooiste in de duivensport vind ik de contacten die heb zowel met de krabbers (hobby melkers) als de fanatieke melkers. Mijn motto is altijd iedereen is voor mij gelijk en kijk ook niet op tegen mensen die het beter doen dan ik. Ik heb er wel respect voor. Zeg altijd doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg.
Het leukste deel van de duivensport vind ik het er naar toe werken dat je dinsdags moet korven en dan zaterdagmorgen er vroeg uit en dan de spanning komen ze vroeg of juist niet, want dat hoort er ook bij. Kan me soms wel ergeren dat ze lossen terwijl een leek kan zien dat ze in een regengebied komen. Ik vind dat dan weer jammer voor de duiven en niet nodig. Mijn ervaring is in het wereldje waar ik in zit dat er relax met elkaar om wordt gegaan en dat we elkaar wat gunnen maar dat is mijn ervaring.
Ik wens iedereen een goed en succesvol vliegseizoen toe en dat we maar mogen en kunnen genieten van de duivensport.’
Esther: ‘Enerzijds misschien wel al die mannen die me prikkelen. Want wat weinig weten is dat ik enorm veel energie, doorzettingsvermogen, strijdlust en gedrevenheid vind in alle opmerkingen. Maar bovenal is het de liefde van de duif die me laat opstaan, me laat lopen en me inspireert. Ik kan waarschijnlijk niemand uitleggen hoe het voelt als een duif die in diverse hokken heeft gezeten, gewoon weer op mijn schouders komt zitten… mij kusjes geeft en aangeeft dat het op zijn/haar plek is op m’n schouder.
Ik kan niemand uitleggen wanneer ik zeg dat ik vrije koppeling hanteer bij de vliegduiven… twee duivinnen die aangepaard zijn gewoon laat zitten.. twee doffers idem dito… Al zitten ze op 6 eieren… misschien rommel ik wel iets met eieren.
Ik zoek de 100 procent inzet.. niet alleen van mij.. maar ook van mijn duiven! En waar mijn duiven dat in vinden laat ik aan hen. Mijn duiven en ik hebben er plezier in… Ondanks dat het anders gaat dan een ander graag zou zien…. Maar alles draait om de passie.. om hetgeen je je goed bij voelt. Daar onderscheid ik me in denk ik… ik wil samen met mijn duiven genieten… samen een eenheid vormen en zijn… en daar geniet ik van! Wat een ander ook vindt of zegt!
Johanna en Esther bedankt voor jullie bijdrage !!!
Romy
Recente reacties