Sommige duiven vallen op door eigenzinnig gedrag. Ze verrassen je vaak met onverwachte dingen. In de herfst van het vorig jaar werd ik gebeld door Bertus, een clubgenoot. Hij ging stoppen … de meeste duiven waren al weg, maar er zaten nog 9 duivinnen en 2 doffers. Of ik ze wilde. Ik zou er over denken, als ik wat wou moesten het een doffer en duivin zijn. Begin december was er weer belcontact. Twee lichtkrassen van 2015 verhuisden naar mijn kleine Kooshokje. Dat is eigenlijk een soort twee persoons vakantiehuisje voor duiven. Het staat op het terras achter het huis en bij zomerdag half onder het zonnescherm. Ik mocht de nieuwelingen uitwennen en noemde ze Jonas en Naomi.
Eerst konden ze een koppel jongen grootbrengen, daar zouden ze geen gras over laten groeien, begin januari kwam er al gepiep uit de duivenwieg. Nadat het jonge grut gespeend was en het duo Naomi-Jonas op adoptie- eieren broedde kon het uitwennen beginnen. Jonas vloog terug naar Leusden en werd teruggebracht, daarna had hij het begrepen en bleef. Naomi ging een dag op zoektocht maar keerde uit eigen beweging terug naar de kleine duivenhut.
Beide duiven zijn intussen erg gesteld op hun nieuwe territorium. Ze jagen alles en iedereen die vleugels en veren heeft weg uit hun buurt, en menen dat het terras met het tuinmeubilair en de helft van de achtertuin van hen is. Daarbij gaat het er ruig aan toe! Jonas pikt en slaat met stevige vleugelklappen eksters van zijn valklep of spoetnik. Intussen jaagt Naomi tortels en mussen weg. Ze trekken zich van niemand of niets iets aan. In de hele tuin sprokkelen ze nestmateriaal bij elkaar en zijn daar wekenlang druk mee. Als het mooi weer is, de zon schijnt en het zonnescherm uitgedraaid, maken ze op de terrastafel daaronder, een tussenlanding te midden van de wijn, frisdrank en borrelhapjes om vervolgens hun hokje in te duiken zonder zich ook maar iets aan te trekken van de pratende, lachende mensen én Tijger de kat die daar ook wat rondscharrelt. Als de andere duiven los zijn en in groepsverband de buurt met hun vliegoefeningen onveilig maken, sluiten de Bertusduiven zich daar bij aan. Af en toe gaat Naomi of Jonas wel eens rond snavelen in het grote hok maar het is daar toch niet van hun goesting, als ik de deur van het hok opendoe, schieten ze langs en over mij heen want ze willen graag naar hun eigen duivenkabouterhokje.
Inmiddels is en wordt het echtpaar opnieuw afgericht of ingevlogen zoals dat heet. Sinds de natourvluchten van 2015 waren ze niet meer voor duivenreizen ingekorfd en het is hoog tijd geworden dat de navigatie routine weer op peil komt. Eerst wat lapvluchtjes van Woudenberg en Wijk bij Duurstede, van het laatste oefenvluchtje kwam Naomi hoog boven de wijk aangevlogen met een takje in haar bek, nou en als dat geen gunstig voorteken is voor de vliegresultaten van het komende jaar, dan weet ik het niet. Ze hebben nu Vuren, Minderhout en Asse Zelik achter hun wieken. Jonas meldt zich telkens als derde of vierde van het dertigtal duiven dat ik meestuur. Ook dat is geen slecht signaal, hoewel mijn hele vliegploeg zich zonder uitzondering laat afvlaggen als het concours reeds lang en breed gesloten is. De duiven hebben nu nog Niergnies en Morlincourt voor de boeg, maar ik ben bang dat koufronten, regentroggen, nevel, laaghangende wolkendekens en zo de pret zullen bederven.
Het seizoen is dan voorbij. Het moment komt dat het dienstverband met een aantal duiven moet worden opgezegd. Naomi en Jonas blijven dat staat. Ze gaan de Marathonbaan op. Ik scharrel ergens een constateer antenne op en heb verlengsnoer genoeg om als het goed gaat in alle hoeken en gaten van het erf zulke tweepersoonsduivenhuisjes neer te zetten.
©c.u
Recente reacties