Duivensport is een sport van verhalen. Ik schreef het al dikwijls. Mooie aankomsten, grappige situaties, onverwachte overwinningen en liefhebbers die elkaar de maat nemen. Dit keer kreeg ik een verhaal toegestuurd door Marcel Tromp uit Egmond Binnen. Het is een verhaal van meer dan 20 jaar oud, waarschijnlijk al 30 jaar. Een verhaal met humor en waar ‘het slachtoffer’, de lol er zeker ook van in zag …

Rond de jaren 90 speelde er bij ons in de club een zeer gedreven fanatiek beginnend duivenmelker. Onze vereniging was PV ‘De Toekomst’ uit Egmond-Binnen. Deze jonge fanatiekeling heette eigenlijk met zijn voornaam Ronald, maar bij ons in het dorp, noemde we hem altijd Liel.
Liel speelde de duiven vanaf zijn broers erf en kon eigenlijk op diverse afstanden goed zijn prijzen pakken. Hij had echter een vervelende gewoonte dat als de duiven moesten arriveren hij een heel ander persoon werd. Het was zelfs zo erg dat de buurman in die tijd hem er menigmaal op attendeerde om een beetje op z’n taalgebruik te letten .

Voor een bepaalde vlucht had Liel z’n collega Willem uitgenodigd om eens te komen kijken bij de aankomsten van de duiven. Willem is trouwens een donkere man. Hij was al op tijd om de duiven te zien aankomen. Na een paar bakkies koffie werd het tijd om naar buiten te gaan en ze gingen rustig in de stoelen zitten om de duiven te letten. Willem had al gauw in de gaten dat naar de tijd, die ze hadden uitgerekend, Liel onrustiger werd. Liel begon naar elke vogel die overvloog te rammelen en te roepen. Tot overmaat van ramp was daar ook de buurman weer die Liel weer op z’n gebruikelijke taal attendeerde, die onder het normale niveau was. Uit eindelijk gebeurde het: Daar kwam de eerste duif aan. De duif viel niet op het hok, maar op het huis. Liel roepen rammelen schreeuwen naar de duif, maar de duif bleef zitten. Willem sloeg met een brede grijns alles gade. Wat een primitief maar toch grappig ritueel. Totdat Liel zei dat Willem naar binnen moest gaan: ‘Mijn duiven hebben nog nooit een donkere man gezien. Pak maar een banaan van de fruitmand en ga maar achter het raam staan!’

Het mooiste van dit verhaal is, dat Willem in die jaren, ook tijdens het uitslaan van de klokken meekwam. Hij vertelde zelf in geuren en kleuren dit verhaal en moest er kostelijk en aanstekelijk om lachen … wat kunnen liefhebbers zich toch aanstellen !!!

Dank, Marcel, voor dit verhaal. We hadden in Veenendaal ook zo’n dorpsidioot in die tijd. Die duiven met het inkorven uit de lucht ving en dan ’s zaterdags liept te tieren, dat ze niet binnenkwamen. Iedere ervaren liefhebber kent wel zo’n melker in zijn omgeving. 🙂Â