Wat doe je als je in het voorjaar merkt dat een koppel duiven op schiere eieren zit. Dan ga je met eieren schuiven of je gaat winkelen bij andere liefhebbers; misschien kunnen zij wat eieren missen. Freddie, een bekende liefhebber uit onze stad dacht er ook zo over, maar in bedelen bij clubgenoten had hij geen zin.
Zijn vrouw werkte als toiletjuf bij een groot warenhuis en in de parkeergarage daarvan nestelde een groot aantal zwerfduiven. Als hij haar van het werk haalde, keek Fred met belangstelling naar de Hema-duiven. Hij wist waar de nesten zaten en nu had hij eieren nodig! Met zijn Wilma sprak hij af dat ze een trapje bij de derde pilaar klaar zou zetten en dan kon hij een paar kostbare eitjes bemachtigen van die fraaie witpen doffer met zijn geschelpte duivin. Wie weet gaven die verdwaalde duiven wel snelle jongen!
Toen Fred tegen sluitingstijd arriveerde was er geen trapje. Er stond wel een winkelwagentje. Daarin ging hij staan en zo kon hij op zijn tenen net bij het felbegeerde legsel. Op het moment dat hij toesloeg begon het winkelkarretje te rijden. Het wagentje kantelde en de duivenliefhebber viel. De eitjes waren stuk en Fred had vieze handen en pijnlijke knieën. Gelukkig zat een stukje verder nog een geschikt duivennest. Aan een voorbijganger werd nu wel gevraagd of die het winkelwagentje wilde vasthouden, maar die weigerde: ” Meneer dat mag U helemaal niet doen, heeft U daar toestemming voor”, en een jonge vrouw met kinderen die hij ook om steun vroeg, riep: ” Ben je wel goed snik! Schaam je je niet: die arme duifjes hun eitjes afpikken. Pas maar op, ik ga de politie of de stadswachten halen. ”
Toen hij weer alleen was, schoof hij een steen voor de wieltjes, pakte snel wat hij hebben wilde, en maakte dat hij wegkwam. Uit de eieren werden een paar wolken van jongen geboren, die echter op de eerste puntenvlucht verloren gingen.
Aan dit verhaal moest ik denken na een telefoontje uit Sappemeer. Er zat en jonge duif van mij. Die had ik in het vroege voorjaar op een bon van Fred gekregen. Ze had met tegenwind, warm weer en onweersbuien van Bergen op Zoom naar huis Amersfoort links laten liggen en zat nu in het Hoge Noorden. Mijn jongste dochter haalde de duif naar Haren bij Groningen, mijn oudste dochter kwam een paar dagen later van een korte vakantie terug van de Waddenleilanden. Zij nam het geschelpte witpennetje mee naar Amsterdam en liet haar daar los. Anderhalve maand later was ze pas thuis, de duif bedoel ik. Daarna had ze met de ruim vijfhonderd kilometer van Orleans niet de minste moeite Het was en bleef een raadsel waarom ze zo lang bij Amsterdam gezworven had. Wat had ze in de tussentijd uitgespookt! Misschien wilde ze gewoon een beetje winkelen.
©c.u.
Recente reacties