Mijn laatste column was vorig jaar juli 2022. In deze column schreef ik over het begin van het seizoen en de voorbereiding voor wedstrijdvlucht Pau (ZLU). Ik eindigde hoopvol in de laatste alinea met: ‘Er werd niets aan het toeval overgelaten’.
Wat had ik een groot vertrouwen in ‘Tante Blauw’, ‘Jaapie’ en ‘Nienke’. Alle 3 prijs op Mont de Marsan in 2021. Perfecte stand, het voerschema werd voor het eerst echt nauwkeurig gevolgd en ze zagen er beter uit dan ooit. Ik wist ook doordat ik zoveel vertrouwen had dat het zeker wel eens tegen kon vallen maar wat er uiteindelijk gebeurde, had ik zelfs in mijn ergste nachtmerrie niet zien aankomen. Een voor mij reële gedachte dat er minimaal 2 in de prijzen zouden vliegen (en dan heb ik het niet eens over een vroege prijs zoals ‘Tante Blauw’ eerder had laten zien) was toch wel mijn hoop. Als ze maar thuis komen, dat was mijn verwachting. Vooral toen ik eindelijk dacht door te hebben welke lijnen echt hier passen (voornamelijk de Jo-lijn en met de genaaide als stamdoffer en tevens opa) dacht ik het spelletje onder de knie te krijgen. Echter bleek het een grote nachtmerrie te worden.
De eerste prijzen vielen in Nederland… hoopvol zat ik buiten en deze keer zou ik mij niet verslapen. Daarnaast was er zelfs een extra veldje opgehangen zodat ik niet hoefde te hannesen om ze uit de kweekkooi te halen en over de antenne te bewegen.
Toen de prijzen in Tilburg eruit waren wist ik dat het goed mis was. De opbeurende woorden van sommigen deden mij niets. Ik ken mijn duiven en weet hun patronen en kunnen maar ook wanneer het mis is. Ik appte Jaco en benoemde al prijzen kunnen me nu gestolen worden … ik wil dat ze gezond thuiskomen. Helaas had ik gelijk. Die dag kwam er niets meer. De volgende dag kwam ‘Jaapie’ iets over 05.00 aan. Dat hij geen prijs meer had kon me op dat moment al gestolen worden, maar wat was ik blij dat hij ongedeerd thuis kwam. De verdere dag bleven ‘Nienke’ en ‘Tante Blauw’ weg. Ik wist toen al dat ze waarschijnlijk niet meer thuiskwamen.
Die week kreeg ik nog een foto van mijn broer.. een blauwe duif op de spoetnik… even was ik hoopvol maar het bleek een jonge duif te zijn.
Opmaken voor Agen(ZLU). Een nieuw ploegje aangevuld met volwassen ‘Hef’ moest mee. Weer alles aan gedaan ondanks het grote verdriet wat een paar dagen eerder plaatsvond: mooie standen en zagen er goed uit. Voor deze wedstrijd had ik geen verwachtingen, want ja: een nieuwe ploeg. In mijn hoofd kon dat voor een leuke verrassing zorgen. Alleen ‘Favorietje’ ging niet mee aangezien haar stand niet goed was.
Ondanks dat ik geen verwachtingen had, was ik wel overtuigd van het kunnen van deze 2 jarige. Ze kwamen erg goed en constant af op Hank en ook nu weer had ik niets aan het toeval overgelaten. 5 duifjes werden ingemand waaronder 4 tweejarige. In 3 van deze duifjes had ik veel vertrouwen. Toen weer de prijzen waren verdiend zowel in Tilburg als nationaal bekroop mij een heel naar gevoel. Waar komt dit vandaan? Ik heb ze toch goed verzorgd? Ze hebben genoeg km’s gemaakt! Ze zagen er goed uit!
Ik was verslagen en niet omdat ze geen prijs speelde of dat mijn moeite voor niets was maar in iets meer dan 1 week tijd was ik een deel van de rooskleurige toekomst kwijt. 2 van de duifjes kwamen thuis… Ervaren ‘Hef’ en mijn meisje ‘Marley’.
De klokken moesten afgeslagen worden en normaal durf ik over mijzelf te zeggen dat ik een sympathieke liefhebster ben en de mensen graag de eer geef die ze toekomt, maar die dag ben ik mijn klok niet gaan afslaan. Ik was verslagen en zat ontroostbaar in de kooi bij de duifjes die er gelukkig nog wel waren.
Het seizoen 2022 was voor mij klaar. Het enige wat mij nog wat troost bood waren de mooie jongen van ‘Nienke’ en ‘Jaapie’ en het jong van ‘Tante Blauw’ en ‘De Genaaide’. Het genieten van de duifjes bleef ik doen maar ik was uitgespeeld.
Romy
Recente reacties