Deze winter had Romy fikse tegenslag. De duiven kregen paratyfus onder de leden. Met hulp van de Dierenartsenpraktijk van Henk de Weerd werden de duiven weer beter. Het kostte wel wat duiven, maar het seizoen werd met goede moed ingegaan. Romy vertelt hoe de eerste helft van het seizoen verliep …
Toen de ellende voorbij was en de duiven weer gezond leken was ik erg hoopvol. Er werd verhuisd en mijn moeder, maar vooral mijn broer, leken beter op te hebben gelet met betrekking tot de duivenverzorging, dan ik dacht.
In verband met mijn onregelmatige werk is mijn broer de duiven mee gaan verzorgen. Hij liet ze ook los. De observaties werden gedeeld en de filmpjes werden gemaakt om te kijken of er nakomers waren na een oefenvlucht.
In de winter van 2021 was ik al volop bezig met het seizoen. Wie ga ik koppelen? Wat doe ik met Eefje en haar manke poot? Welke vluchten ga ik spelen? Toen werd er bepaald dat ik met mijn 3 eerste prijsduiven van Mont de Marsan mee zou doen op Pau.
Voordat er werd begonnen aan de trainingsvluchten werd er naar De Weerd gereden voor een keeluitstrijkje en mestonderzoek. Conclusie: licht geel op ‘t vlieghok. Gelukkig dacht ik daar zitten de Pau duifjes niet op.
De voorbereidingen liepen goed. ‘Tante Blauw’ kwam constant en bij de eerste 10 procent, Nienke middenmoot en ‘Jaapie’…
Tja ‘Jaapie’ maakte het mij lastig dit jaar. Hij werd gekoppeld tegen ‘Nienke’. Beide kleinkinderen van ‘de Genaaide’ en voor mijn gevoel een topkoppeling.
Omdat ik vroeg wilde kweken uit ‘Jaapie’ en ‘Nienke’ verhuisde ze naar de kweekkooi. Echter begon ‘Jaapie’ daar al snel de vloer te domineren. Iets waar ik een hekel aan heb.
Dit zorgde voor irritaties jegens ‘Jaapie’. Toen hij ook nog eens meerdere keren te laat kwam ‘aankakken’ van de eerste oefenvluchten bekoelde mijn liefde wat.
Onderweg naar Hank zat hij voorin in het mandje op de bijrijdersstoel. Een stevige toespraak vanuit mijn kant: ‘Dan kun je vorig jaar een mooie prijs hebben gewonnen maar dit gedrag mag wel klaar zijn vriend’. Het leek de volgende dag te helpen. ‘Jaapie’ kwam als eerste aan vanuit Melun. Zoals gewoonlijk totaal niet moe en praatjes zat. Na een paar ererondjes vergezelde hij liefkozend zijn kinderen. Ik kon een lach niet onderdrukken… Sukkel, dat je bent, was de rest te makkelijk voor je?
Ook ‘Jaapie’ voegde zich vanaf toen constant bij de eerst gearriveerde duiven. ‘Jaapie’, ‘Nienke’ en ‘Tante Blauw’ vervolgde keurig de vluchten en zagen eruit om door een ringetje te halen bij de laatste inkorving voor Pau. De kinderen van ‘Tante Blauw’ zijn nog uit logeren gegaan, zodat ze opnieuw kon leggen voor een perfecte neststand (jong van 5 dagen).
Ook ‘Nienke’ en ‘Jaapie’ gingen mee op een klein jong. Er werd niets aan het toeval overgelaten. Zelfs niet het voerschema wat dit jaar nauwkeuriger werd gevolgd dan het jaar ervoor.
De dag van inkorving stond ik zenuwachtig op. Rond 12 uur reed ik naar Tilburg. De duifjes werden nogmaals gevoerd en bezichtigd en ik had alle vertrouwen in ze.
Van dat zenuwachtige gevoel kwam ik zoals gewoonlijk niet af. Onderweg naar het inmandlokaal werd het vaste ritueel gedaan na het luisteren van Danny Vera’s Rollercoaster werd er nog een peptalk gehouden. Aangekomen bij het inmandlokaal was het leuk om de vaste mensen weer te zien na een jaar. Echter gierde de zenuwen door mijn lijf.
Eenmaal tijdens het korven kregen ze een laatste kus en wist ik dat ik op dat moment niets meer kon veranderen.
Hoe loopt dit verder af?
Romy
Recente reacties