Op het eigen hok (Het vliegseizoen deel 2)

De voorlaatste column over de belevenissen op het eigen hok dateert van eind mei. Daarna begonnen de voorbereidingen op het vliegseizoen en het vliegseizoen zelf. Het Marathonduivenjournaal werd de laatste maanden gevuld met columns over de vluchten en reportages van winnaars. Hoe verliep het bij ons? Hebben de duiven hun prijzen kunnen halen? Hebben we onze doelen bereikt? Het eerste deel van deze column heeft u vorige week kunnen lezen. U leest het hieronder het tweede deel …

Agen ZLU
Op Agen gingen 16 duiven mee (11 doffers en 5 duivinnen). De ploeg bestond vooral uit doffers, omdat ze vanwege het concept vliegprogramma een week te vroeg gekoppeld waren. De duiven waren er goed aan en dat bleek. In de avond konden er nog duiven vallen in onze omgeving. Even voor half 10 kwam de eerste thuis. Het was onze eerst getekende. Hij won inde Fondunie 2000 de 29^e prijs tegen 3.305 duiven. Nationaal won hij de 106^e nationaal. Na de 91^e van vorig jaar een mooie prestatie. In het oostelijk van het land viel de verste duif bij Eddy Fleming en verder bleef het op veel plaatsen stil. Na een korte nachtrust ging ik in het schemer van de ochtend weer naar buiten. Daar zaten twee duiven op me te wachten terwijl het hok openstond. In het donker konden ze de binnenkant van het hok niet vinden. Ze waren dan ook niet geconstateerd. Het was een compleet koppel. Een duivin van duivenvriend Corné van Oeveren en een halfbroer van de eerste Agen-duif, uit de 3^e en 18^e nationaal Narbonne 2015. De doffer zat op het zonnescherm van de buren drie huizen verder en hij had nog niet direct het benul zijn duivin te volgen het hok in, maar hij was er! In het begin van de ochtend kwamen de duiven lekker achter elkaar. 10 van de 16 duiven zaten in de prijzen. In de Fondunie 2000 zaten ze tegen 3.305 duiven: 29, 100, 110, 195, 579, 620, 653, 654, 714 en 763. De 11^e en 12^e duif misten de prijzen op nog geen half uur en rond het middaguur waren er 14 thuis. Nummer 15 strandde in het oosten van het land en kwam later thuis en van de 16^e duif is niets meer vernomen.

Barcelona
Op Barcelona hadden we drie ervaren rotten mee. Vorig jaar wonnen er 2 prijs en kwam de eerst getekende na een dag of 10 terug. Ze had in het verleden mooie prijzen gewonnen op Agen, Narbonne en Marseille en liet op zware vluchten zien, over te houden. Op haar eerste Barcelona stelde ze teleur, maar dankzij haar staat van dienst kreeg ze een herkansing. Dit keer bleef ze achter, net zoals de tweede duif van vorig seizoen. De eerst getekende van 2020 was de laatst getekende in 2019. In 2019 won ze de 348^e nationaal tegen 4.129 duiven. Dit jaar had een vergelijkbare prijs met de 393^e nationaal tegen 4.477 duiven. Zij komt uit een doffer van Arjan Beens met een ingeteelde duivin uit onze ‘Bonte 160’,  die de 6^e nationaal St. Vincent won. Apart was het feit dat deze duivin vorig jaar de 4^e in het Inkorfcentrum won tegen 110 duiven en dit jaar 24^e tegen 132 duiven. In het inkorfcentrum werd in 2020 dus een stuk beter gepakt in vergelijking met vorig seizoen.
Barcelona was voor een kleine teleurstelling, omdat de 2^e en 3^e duif achterbleven.

Perpignan en Narbonne
Over de laatste twee vluchten kan ik kort zijn. Een grote teleurstelling of beter gezegd twee grote teleurstellingen. Van de 3 duiven van Perpignan en de 9 duiven van Narbonne haalden 3 een staartprijs in het Inkorfcentrum. Nationaal en in de Fondunie 2000 misten deze drie nipt, maar al hadden ze een klein prijsje verdiend … Het was niets geweest.
Oorzaak? Voor deze vluchten hebben we de duiven (voor de zekerheid) nog een keer laten controleren. Ze waren vrij van ziektes. Na deze twee vluchten bleken ze voor de derde keer in een paar maanden het geel te hebben en waren de luchtwegen niet schoon. Als dat er aan mankeert is prijsvliegen op deze afstanden een utopie … dat blijkt! Waren er in deze periode tekenen van verval, is het eerste wat ik me afvroeg? Ze aten niet graag hun ‘bordje’ leeg. Dat was een teken, dat er iets niet klopte. Al waren ze ogenschijnlijk schoon. Ze waren het echter niet.

Tot Slot
Op Agen na was het een teleurstellend seizoen. Het verlies van ‘De 56’ en ‘de 102’ was een aderlating voor Pau en het verdere seizoen. En op de laatste twee vluchten speelde het geel samen met ornithose de duiven parten, zodat een goede uitslag onmogelijk was. Hopelijk kunnen we dat de komende seizoenen voorkomen!
Gelukkig maakte Agen een hoop goed !!! De doelen (gemiddeld één duif per vlucht bij de eerste 100 nationaal en graag één hiervan bij de eerste 25 … een vaasje dus) zijn beiden niet gehaald. Uithuilen en werken aan een beter resultaat volgend jaar. Maar vooral blijven genieten van de duiven en van de sociale contacten binnen onze sport.