Op het eigen hok (Het vliegseizoen deel 1)

Na een halve dag van storing. Hier de column van gisteren … …

De laatste column over de belevenissen op het eigen hok dateert van eind mei. Daarna begonnen de voorbereidingen op het vliegseizoen en het vliegseizoen zelf. Het Marathonduivenjournaal werd de laatste maanden gevuld met columns over de vluchten en reportages van winnaars. Hoe verliep het bij ons? Hebben de duiven hun prijzen kunnen halen? Hebben we onze doelen bereikt? U leest het hieronder …

De voorbereiding op het seizoen
De jaarlingen van dit jaar hadden als jonge duif niet veel ervaring opgedaan. Hun verste vlucht was vanuit Geel (103 km). Daarom hebben we de tijd genomen om deze groep wat vaker af te richten dan dat we normaal doen. Ze zijn gelapt op 27, 35, 57 en 75 km. Hun eerste vlucht was een vlucht vanuit Neeritter (nabij Weert), 110 km. De duiven mochten toen nog niet in België gelost worden. Een week mocht het al wel. Toen mochten de ervaren duiven ook gelijk mee (zonder africhting).
Door de corona werd het seizoen uitgesteld. We moesten hopen dat er nog een marathonvluchtenprogramma zou komen. Dat kwam er uiteindelijk. Echter dat liep door tot half augustus. Een periode waarin de rui van de duiven al begint te vorderen. Wij anticipeerden daarop door de duiven op de laatste twee vluchten op jongen van ongeveer van een week in te gaan korven. Dat moest genoeg zijn. We hadden al laat gekoppeld (half april) … dat doen we al jaren. Verduisteren en bijlichten vond ík metname overbodig … vooraf!
We starten het seizoen met 5 vliegduiven die het jaar ervoor in de Top 100 van de ZLU-vluchten hadden gevlogen. Dat geeft vertrouwen, daarbij hadden (en hebben) we een mooie ploeg tweejarigen die hun debuut in dit seizoen gingen maken.
Op de derde vlucht kwamen de duiven lekker naar huis. In de avond miste we één duif … ‘De 56’, één van de 5 toppers en wel de beste van de 5. Hij won een mooie prijs op Pau (rond de 250^e nationaal) en een kopprijs op St. Vincent ZLU in 2019. Hij was de gedroomde kopduif op Pau 2020. Dat mocht helaas niet gebeuren.
Toen het programma voor het ZLU-vluchten bekend werd, hebben we de ploegen gepland. Er zat echter een probleempje aan. Op het concept-programma was Agen een week eerder dan in het definitieve programma. We wilden de Agen-ploeg op jongen van 5-6 dagen spelen. We moesten de duiven dus al koppelen voordat het programma definitief was. Agen verschoof een week naar achteren en op de eerste datum van Agen kwam Pau (wat eerst niet op het programma stond). Voor Pau werden ervaren duiven gepland (die eerst naar Agen zouden gaan). Dat was geen probleem. Voor Agen echter wel … deze duiven kwamen op de grote jongen … de oplossing … doffer spelen en van enkele duivinnen die wat later hadden gelegd, werden de jongen verkleind. Opgelost, de ploeg werd alleen wat kleiner, maar dat was geen probleem. De duivinnen die niet meekonden zouden nu klaargestoomd gaan worden voor Narbonne (hierover later meer).
Een maandje voor het vliegseizoen zijn de duiven gecontroleerd bij de dierenarts (Hans van der Sluis en Stephan Göbel). De duiven hadden een behoorlijke geelbesmetting. Dus een weekje kuren!
De duiven kwamen na de kuur prima, dus we dachten er vanaf te zijn. Voor de zekerheid toch nog een keer naar Breukelen … een lichte vorm van geel. Ik was daar niet blij mee! Ik zei tegen Stephan: ‘Zo heb je in 30 jaar 2x het geel en nu 2x in een maand. Dat kan toch niet!’ Stephan legde uit dat er veel geel onder de duiven zat en dat de duiven elkaar makkelijk konden besmetten via het drinkwater in de vrachtwagens, omdat daar met lange drinkgoten wordt gewerkt. En deze besmetting was licht en was dus met een kuurtje van 5 dagen de kop in te drukken. Dat bleek zo te zijn. Bij de derde controle waren de duiven schoon. Het marathonseizoen kon beginnen.

Pau
Pau werd op zich een lastige opgave. Onze beste troef was achtergebleven op een vitessevlucht (‘De 56’). Dus alle hoop was op onze ‘102’,  een kraswitpen duivin van 2016, die in 2019 de 45^e nationaal Agen won. ‘De Rooie’ mocht haar vergezellen. Deze doffer miste in 2019 tweemaal op Agen en Narbonne. Normaal gesproken reden genoeg op van het hok verwijderd te worden. Hij kwam zo fris thuis van die vluchten, dat we hem nog een kans gunden. Op Pau bleef onze hoop in bange dagen, ‘de 102’, achter en vloog ‘de Rooie’ een prijs in het midden van de uitslag. Over ‘de Rooie’ waren we tevreden (voor het moment), maar dat ‘de 102’ achterbleef, was de tweede aderlating van het seizoen. Én het seizoen was nog maar net begonnen!

Tot Slot
Dit was het begin van ons seizoen. Volgende week ga ik verder. Duivensport is een geweldige hobby als alles lukt en je doelen worden bereikt. Als het tegenzit en je krijgt klappen te verwerken, is het moeilijk. Gelukkig blijft het een hobby en zijn er belangrijkere zaken in het leven … gezondheid en daar hebben we gelukkig niet over te klagen. Tegenslagen in de sport, kun je van leren, als je niet denkt dat je alles al weet. 2020 gaf genoeg leerstof … tot de volgende column!!! Blijf genieten van de duiven.

… wordt vervolgd …