U leest nu de eerste column voor Het Marathonduivenjournaal van Klaas Buwalda uit Sint Jacobiparochie (Friesland). Hij is bereidt gevonden om eens in de 4 tot 6 weken (of vaker als er meer inspiratie is) zijn verhaal met u te delen. Ik ben daar als eindredacteur van Het Marathonduivenjournaal heel blij mee. Dank je wel, Klaas. Succes,! Namens de lezers, Jaco
De kop is eraf
Tsja dat roep je dan na een eerste vlucht. Een cliché uit de oude doos. Echter voelt het voor mij nog niet zo. Als overnachter hou je natuurlijk een ander ritme aan dan de programmaspelers. Wat dat betreft voel ik me net als toen ik nog nachtdiensten draaide in een ver verleden. Iedereen had de werkdag er al op zitten, de aardappels verorberd en moeders al een kus gegeven bij thuiskomst. Ik stapte dan op mijn fietsje om om 22.00 uur aan de slag te gaan. Een mooi gegeven was dan dat je om 06.00 uur weer huiswaarts keerde om dezelfde ploeg mensen tegen te komen die dan alweer aan de arbeid moesten. Ach het waren andere tijden, maar zeker leerzame tijden.
Zo bestaat het hele leven uit leerzame momenten. Elke dag is er wel een leerzaam moment en als je je openstelt voor deze momenten word je al wijzer. Maar als je er daadwerkelijk iets mee doet kun je de jeugdigen deze lessen weer doorgeven. Het is een mooie gedachte dat op deze manier de kennis niet verloren gaat.
Vroeger zat ik vol bewondering te luisteren naar de verhalen in het clublokaal van de melkers aldaar. Een hok blauw van de rook en overal waar je kon kijken zaten duivenmelkers. De ene wist het nog beter dan de ander en iedereen had natuurlijk een kampioensduif. Prachtige tijden waarin ik soms zelfs de gummiringen uit het rad mocht halen en de cijfers op mocht lezen. Ik had dan het beste weekend ooit. Een glas cola en een broodje hamburger op vrijdag en kijken bij het laden van de auto en op zaterdag met een oude STB klok naar het clublokaal. Je wist ongeveer hoe laat iedereen zat, maar er waren er ook altijd bij die als laatste belden zodat het iedere zaterdag weer spannend was. Met de rekenmachine werden dan de eerste drie duiven uitgerekend door de voorzitter. Op vrijdag stond iedereen bij de vrachtwagen om een blik te kunnen werpen op de verenigingsuitslag.
Kun je het je nu nog voorstellen dat het zo ging? Het zal bijna 25 jaar geleden zijn inmiddels. Er werd nog gewoon gebeld met elkaar hoe de duiven kwamen en hoe laat de eerste geklokt was. Als je dan op de duiven zat te wachten en de telefoon ging viel je zowat van je stoel van schrik. Vaak was het dan voor mijn moeder en kon je weer rustig ademhalen. Ik stond er als jeugdlid natuurlijk frank en vrij in en genoot van elke vlucht. Het stille seizoen duurde zowat een eeuwigheid en ik begon na de kerst al af te tellen tot de eerste vlucht.
Hoe snel kunnen tijden veranderen. Ik merk het aan mezelf. Je wilt als jonge jongen van alles weten en meeluisteren naar de verhalen van de grote mannen. Als ik later groot ben wil ik ook een eerste vliegen en aan dezelfde tafel zitten met dezelfde verhalen en iedereen die van mij wil horen hoe het moet. Kennis is mooi, maar maakt het echt gelukkig? In mijn kindertijd genoot ik er van en vond ik het geweldig als er een duif thuis kwam en ach als ik maar een beetje mee kon doen vond ik het prachtig. 25 jaar later weet je zoveel meer en zijn de tijden enorm veranderd. We weten exact hoe laat we een duif moeten draaien t.o.v. de voorvlucht. De 1e is ook al gelukt, maar zijn mensen dan blij voor je of hangen ze aan je lippen?
Inmiddels kan ik uit ervaring spreken dat de oude wijze meester vroeger gelijk had. Hij zei altijd: “In de duivensport heb je meer teleurstellingen dan meevallers en als het meevalt is iedereen om je heen teleurgesteld.” Dat wil niet zeggen dat ik negatief tegenover de moderne duivensport sta, integendeel. Ik heb ook een aantal GPS ringen aangeschaft en vind het zeer interessant om dat binnenkort uit te proberen. In de oude boeken wordt er nog geschreven over procenten mais en procenten gerst en bonen. Tegenwoordig liggen de zakker voer kant en klaar in de schappen en is het denkwerk al voor ons gedaan. Een simpel voerschema en je kan al meedoen. Het meeschrijven op de achterkant van een bierviltje is niet meer nodig als de grote mannen aan het woord zijn, google is je beste vriend.
Om terug te komen op het gevoel dat voor mij de kop er nog niet af is even het volgende. De kop is er voor mij namelijk pas af na Limoges. De vitessevluchten waar we in april mee beginnen is gewoon thuiskomen, klokken en weer door. De duiven mogen altijd het weekend bij elkaar blijven en op maandag of zondag worden ze weer gescheiden. Dit is de routine die ik tot Bevrijdingsdag hanteer, daarna mogen ze weer een hele lange tijd bij elkaar blijven. Voorlopig houden we de routine er in en dromen we een beetje over vroeger. Het voorbereidende werk is al gedaan, de duiven zijn verdeeld over de vluchten en de planning ligt klaar.
Allen veel succes met de voorbereidingen en als je programmaspeler bent dan is daadwerkelijk de kop eraf en moet je aan de bak, succes daarmee!
Klaas Buwalda
Recente reacties