Het seizoen is weer begonnen … ik denk dat ik wel kan zeggen dat het voor iedere duivenmelker een opluchting was. Wel allemaal strenge regels met inkorven … het mag de pret niet drukken … we mogen weer en dat is het belangrijkste. Ik zelf had het niet meer verwacht. Gelukkig was Cor wel zo verstandig om gewoon door te gaan met kweken er van uitgaande dat we toch een keer weer mochten beginnen. Als het helemaal aan mij was geweest had ik veel minder gekweekt , alleen uit de aller beste koppels, gelukkig was Cor wijzer.
We leven op het moment in een rare wereld met zo veel regels en verplichtingen naar je medemens toe dat het gewoon moeilijk te bevatten is allemaal. We mochten niet in België lossen, dus dan maar de kant van Duitsland op gaan met africhten….. iets wat de duiven niet gewend zijn. Wij hebben alleen de ervaren duiven mee gegeven, niet de late jongen of het verstandig is geweest, is afwachten we durfden het gewoon even niet aan. Die trainingsvluchten zijn gelukkig allemaal wel goed verlopen. Al ben ik wel die ene Poolse duif kwijt geraakt, die ik twee jaar geleden van een van die chauffeurs gekregen had en die we in België op zijn wezen halen toen hij daar gestrand was. Ik heb echt wel twee weken steeds als ik morgens wakker werd gelijk op het hok gekeken of hij er zat maar helaas …….. hij is niet meer terug gekomen.
Uiteindelijk mochten we wel door België heen rijden met de vrachtwagens , dus zijn we gelijk met de duiven af gaan richten in Frankrijk het was een veel betere oplossing dan Duitsland in. Dat is ook weer op zijn pootjes terecht gekomen. De eerste paar vluchten waren pure trainingsvluchten. We mochten nog geen wedstrijden vliegen, maar nu gaat het weer voor het eggie … Wat fantastisch!!!
Wij zitten vaak nog niet erg vroeg op de kortere afstanden met onze fond duiven. Af en toe een paar op de uitslag dat is voor mij al fantastisch. Het is zo fijn als je je eigen naam ziet op de uitslag en soms is het de 40e duif van de vereniging soms de 30e … maar we staan erop!!! Op de kortere afstanden is het gewoon heel erg moeilijk om erbij te zitten zeker in onze vereniging, waar er hard gevlogen word door de Vitesse duiven en ik ben eigenlijk al heel tevreden als alle duiven thuis zijn.
Vorige week was het voor de meeste een vrij zware vlucht en zijn er her en der een hoop veren gevallen. Toen moesten wij met afslaan nog 3 duiven en in de avond om half tien kwam de laatste. Je merkt het dan eigenlijk al als je de eerste duif krijgt en de volgende duif laat dan lang op zich wachten. Dan hou je echt je hart vast. Dat is nu al twee weken. Afgelopen weekend ging het ook zo stroef, de duiven druppelde binnen en tegen het begin van de avond moesten we er nog 9 van de 32. Ik kan er niets aan doen. Het is voor mij echt een drama wanneer het zo loopt. Ik krijg er hoofdpijn van en poetsdrang. Ik ga echt de gekste dingen schoonmaken van de stress. Cor vind dat gedeelte natuurlijk niet zo erg die heeft weer een spik en span schoon huis. Ik heb zelf pas weer rust als de meeste duiven weer netjes in het hok zitten. Gelukkig toen ik thuis kwam van de klok afslaan en we lekker buiten zaten te eten kwamen er drie binnen een minuut aan. Helemaal blij en opgelucht was ik weer, helaas bleef het die avond daarbij.
De volgende ochtend zijn er nog vier gekomen en wie weet in de loop van de week de laatste twee nog. Fondduiven hebben vaak toch wat meer uithouding vermogen als de vitesseduiven. De duiven die het snelst thuis waren hadden allemaal opgezwollen rode neusdoppen. Dat is een teken dat ze in zwaar weer hebben gezeten. Onze duiven hebben af en toe wat te verstouwen en toch komen de meeste steeds weer thuis. Zulke kleine dieren met heel veel doorzetting vermogen en karakter, dat maakt de sport zo prachtig.
Lieve groet, Ineke
Recente reacties