16 februari 2025
Het is vandaag 6 jaar geleden dat munne maat het tijdelijke voor het eeuwige heeft ingeruild. Een moment wat er aan zat te komen, maar wat hij door zijn enorme wilskracht veel maanden en wat jaren heeft kunnen uitstellen. François was op een dag uitbehandeld voor de ziekte met de letter K. Hij legde zich er niet bij neer en draaide deze schok om in wilskracht. Ik herinner hem als een man die alles aanpakte om zijn tijd met zijn gezin, met zijn vrienden en duiven zo lang mogelijk te laten duren. Hij streed met een enorme wilskracht gedragen door veel mensen die hem steunden. Je mag wel zeggen hem aanmoedigden. Hij was een voorbeeld voor alle mensen met dezelfde ziekte, maar hij was ook een voorbeeld voor ieder mens, die met hem in contact stond. Hij liet zien dat gezondheid een groot bezit is en als het tegenzit (op welk gebied dan ook), je dit om kan omdraaien. Dit deed hij door wilskracht te tonen en niet klakkeloos bij zijn ziekte neer te leggen, maar juist positiviteit te brengen voor hemzelf en voor zijn omgeving. Op 16 februari 2019 is een eind gekomen aan die strijd. Hij is en blijft voor zijn familie en vrienden en voor mij een voorbeeld. Ik denk regelmaat met een glimlach aan hem terug. Naast zijn wilskracht was het een vriend die je kon laten lachen.
Het zal 2011 zijn geweest dat ik in contact kwam met onze vriend uit Tilburg. Hij stuurde me mailtjes met vragen over duiven en we hadden contact via hyves en later Facebook. De vragen over de duiven gingen over de verzorging, het wel en niet geven van medicijnen, preventief kuren, welk melk voer is het best enz. enz. Allemaal onderwerpen waar serieuze duivenliefhebbers uren over kunnen filosoferen. Het ging ook over de duiven die François in zijn hok had zitten. Duiven waar hij niet tevreden over was. Het rendement was niet goed genoeg. Hij stuurde mij de stamkaarten om ze zo te kunnen beoordelen. Ik vertelde hem dat er prima duiven als basis achter zat, maar volgens mij niet in de goede kweeklijn. Dat het rendement niet goed was, verbaasde mij niet. Ik had met hem te doen. Hij had wat geld geïnvesteerd om wat duiven aan te schaffen en dan levert dan geen duiven op die prijs vliegen. Samen met mijn vader gaf ik hem wat duiven. Ik gaf hem de boodschap mee: Er zijn weinig goede duiven, maar je maakt een kans als je met duiven kweekt waarbij goede kweeklijnen van twee kanten terug komen. Ook dan kweek je meer slechten dan goeden, maar je gaat dan wel een grotere kans creëren om goede duiven kweken. François ging met onze duiven kweken. Verspeelden er genoeg! Maar … er zaten ook goede prijsvliegers tussen. Een directe duif uit Veenendaal, een blauwbonte doffer, was telkens de eerste en pakte een paar mooie prijzen. Hij had in 2015 een paar mooie vluchten met een goed prijspercentage. Swa was er gigantisch blij mee en schreeuwde dat van de daken.
In de herfst van 2014 had hij te horen gekregen, dat zijn ziekte ongeneeslijk was. Hij was erg verdrietig. Naast al het verdriet rondom zijn ziekte, zijn komende afscheid, het proces van loslaten van zijn familie en vrienden, had hij nog een verdriet, wat hem erg bezighield. Hij zei: ‘Maat, nu heb ik een leuk hokje met duiven en nu kan ik er nog amper van genieten.’ … Waar kan een mens zich druk om maken, als hij zo ziek is … zou je denken. En natuurlijk is dat ook zo … maar het liet zien dat zijn passie naast het belangrijkste, zijn gezin, zijn duiven waren. Ik probeerde hem moed in te praten en zei dat ik hem ging helpen met plannen van de vluchten en het maken een verzorgingsschema. Als de duiven goed zijn, dan gaan de resultaten wel komen en kun je er in 2015 van genieten. Dat was onze inzet. Dat is dat jaar gelukt. Een gevoel van dankbaarheid voor ons beiden!
De jaren erna ging het met zijn gezondheid langzaam minder met af en toe een opleving. Hij zei op een dag tegen mij: ‘Als ik er niet meer ben, zorg jij samen met Jet (zijn vrouw) dat de duiven een goed nieuw thuis krijgen?’ Ik zei: ‘Je gaat er eerst zelf van genieten en met die duiven komt het wel goed. Daar hoef je niet over in te zitten.’ Zijn dochter Romy hielp haar vader al regelmatig met de duiven. Haar belangstelling en liefde voor dieren was toen al groot en ook de duiven veroverde steeds meer haar hart. De zorg over de nalatenschap van de duiven loste vanzelf op … Romy heeft het stokje overgenomen.
De seizoenen 2016 en 2017 verliepen niet altijd naar wens. In de zomer van 2017 opperden we samen om de duiven voor Limoges heel strak voor te bereiden. Wie weet wat er van komt. Het ging boven verwachting in september 2017 … Het vliegseizoen 2017 werd afgesloten met een 1e en 2e prijs op Limoges van Tilburg (35e en 52e van heel Nederland). Een opsteker voor het volgende seizoen 2018. En veel lol in Tilburg voor Romy en François.
François’ gezondheid ging niet goed. Zijn gesteldheid liep steeds verder terug. Alle chemokuren en immuuntherapieën eisten steeds meer zijn tol. Er kwamen uitzaaiingen bij. De focus voor de duiven en het maken van een plan voor het seizoen 2018 was er niet. Is dat gek? Natuurlijk niet! Echter Romy legde zich er niet bij neer en nam contact met me op en vroeg: ‘Kunnen we nog wat doen dit seizoen?’ ‘Ja’, was mijn antwoord, ‘we gaan voor de laatste twee vluchten twee ploegjes maken en die zetten we op een goede neststand.’ Het seizoen 2018 was loodzwaar, waardoor we uiteindelijk kozen om Bergerac te spelen met de duiven die enigszins ervaring hadden en de onervaren duiven gingen naar de dagfond. Een paar dagen voor inkorving ging ik kijken in Tilburg en één duivin was Romy al opgevallen en die viel mij ook op. Die zou het weleens kunnen gaan doen. Het zou een verrassing voor Swa zijn. Die zag het niet zo in deze duivin en haar nestzus zitten. De duiven werden op die dinsdag ingemand. François zei tegen mij in die week: ‘Romy heeft zo haar best gedaan … ik hoop voor haar dat het een goede vlucht wordt en vooral dat het geen teleurstelling wordt.’ ‘Swa,’ zei ik, ‘zit daar niet over in, ik zie het helemaal zitten.’ Romy en François (sinds 2018 Comb. Van den Herik) wonnen de 1e prijs van Tilburg en de 17e prijs van de hele afdeling Brabant 2000. Het leuke was dat het die blauwe duivin was waar Romy het in zag zitten. Een duivin waar François twee jaar ervoor tegen mij zei: ‘Wat moet ik met die blauwe duivin en haar zus … wegdoen?’ ‘Geef die beesten gewoon een kans, maat,’ had ik toen nog gezegd. Gelukkig heeft hij dit advies zonder al te veel tegenstribbelen opgevolgd. Dat weekend maakte deze blauwe duivin Romy en Swa gelukkig. Swa dubbel … voor zichzelf en voor Romy!
De laatste maanden ging onze vriend uit Tilburg steeds verder achteruit. Hij kreeg een vieze wond op de hak van zijn voet waar hij veel pijn aan had. Zijn positiviteit straalde hij nog wel naar buiten uit. Tuurlijk was hij ook regelmatig wanhopig. Dat reflecteerde hij naar zijn gezin en dat was voor hen moeilijk, want ze konden hem steunen, maar zijn pijn en verdriet konden ze maar deels overnemen. Wat was François trots op zijn vrouw en zijn kinderen. Iedereen mocht dat weten. Hoe vaak hij dat niet tegen mij heeft gezegd … heel vaak!
Op zaterdag 16 februari 2019 blies hij op een vredige wijze zijn laatste adem uit. Het was genoeg geweest. De strijd was gestreden. Hij heeft de strijd niet verloren, want hij heeft door zijn wilskracht zijn leven kunnen verlengen. Dit was François zoals ik hem heb mogen kennen. We hebben elkaar jarenlang elkaar dagelijks gesproken via de chat. Het laatste half jaar was het minder frequent wat liet zien dat hij achteruit ging en zijn kracht afnam. We hebben samen veel gepraat over onze gezamenlijke liefde, de duiven, we hebben het over vriendschap gehad, het nut van bepaalde dingen en de onzin van veel dingen, het leven en ook de dood. We hebben het over Onze Schepper gehad en zijn reddingsplan voor iedereen die Hem liefheeft en aan wie zijn of haar fouten zijn toevertrouwd en vergeving mag ontvangen. Over wonderen die kunnen gebeuren en die kunnen wegblijven. Als je kijkt naar de laatste jaren van François’ leven dan mag je hem gerust een wonder noemen en dat vond hijzelf gelukkig ook.
Tot slot wil ik u zeggen: Dit was François als duivenliefhebber en François als vriend van mij (supervriend zoals hijzelf altijd zei). François was als mens veel meer dan mijn verhaal, dat snapt iedereen. Ik mis hem en ik denk vrijwel dagelijks aan hem en ik weet dat er nog meer zijn … veel meer … in het bijzonder Jet, Boy en Romy !!!
Recente reacties