Het is inmiddels oktober. We zijn nog een beetje aan het africhten. Echter het weer laat het vaak niet toe. We hadden in de planning om mee te doen met de taartvluchten. Het is er uiteindelijk niet van gekomen. We zijn nu de jonge duiven zelf gaan africhten.
We zijn met africhten met de jonge duiven in Wageningen begonnen … bij de Blauwe Kamer, daarna naar Alphen en toen naar Hank. Met de africhting bij Hank waren we er een stuk of acht kwijt. Het ging erg moeizaam. Al was ik heel erg blij verrast. Dit kwam doordat bij thuiskomst één van de Poolse duiven al op het dak op ons zat te wachten. Tot nu toe hebben we beide Poolse duiven nog over kunnen houden. Ik kijk er naar uit om volgend jaar met ze te gaan vliegen en ik lach me rot als we er nog een prijsje mee kunnen winnen.
Op de terug weg van het africhten doen we altijd een bakkie met een gevulde koek bij de benzine pomp een vast ritueel. Toen we net aan het bakkie zaten, appte Jaco dat hij nog extra eitjes voor ons had en de jongen waren bijna rijp. Echt zo leuk! Hij had me midden in het seizoen ook al twee eieren gegeven uit een goed koppel van hem. Toen de jongen net een paar dagen oud waren, zijn ze dood gevochten. Ik had ze bij mijn witte bruidsduiven eronder gelegd, die hebben ze netjes uitgebroed. Het zijn vitesseduiven en die zijn erg pittig. Ze vechten wat meer dan fondduiven met als resultaat twee dode jongen. Ik vond het zo erg … Jaco vroeg hoe het met de eieren gegaan was. Ik heb er niet omheen gedraaid en gewoon eerlijk verteld dat het mis gegaan was. En nu verraste hij me met jongen en eieren.
Er belde op een dag een meneer op uit Nieuwegein die had een duif van ons opgevangen. We zijn het duifje gelijk de dag erop gaan halen. De voordeur stond open en ze hadden een tuinhekje, ik zette de auto aan de kant van de weg en Cor liep erheen. Hij stapte over het hekje en gelijk kwam er een pitbull op hem afgerend met gelukkig een kwispelende staart. Ik keek er naar met een glimlach. Oooh wat was ik blij dat Cor die duif op haalde en ik veilig in de auto zat. De pitbull was heel blij en bleef een beetje tegen Cor op springen en Cor duwde hem steeds een beetje subtiel van zich af. De baas kwam naar buiten op de korte broek en bloot bovenlijf, grijs haar met een paardenstaart en een peuk op zijn lippen. Ik aanschouwde het tafereel en keek er met genot na. Blijkbaar hadden ze elkaar heel veel te vertellen. Het leek erop dat ze elkaar al jaren kende. Zoveel verschillende mensen, maar allemaal met dezelfde liefde voor de sport. De duivenwereld is klein want deze duivenmelker kende weer een hele goede maat van Cor.
Afgelopen vrijdag belde de lieve meneer ons weer … hij had een duifje opgevangen. Ik was super verbaast: “Zit hij weer bij u op het hok ? Cor had hem speciaal een extra ringetje om gedaan zodat hij deze even thuis zou laten.“ “Ik vond het al zo raar”, zei die meneer, “Deze heeft twee ringetjes om en die ik van de week opving maar ééntje.“ De duif is vanuit Ede weer naar Nieuwegein gevlogen. Hij had het denk ik erg goed gehad bij deze duivenmelker. Nu gaat zijn vrouw zaterdag naar Veenendaal of we elkaar daar konden ontmoeten om even de duif weer aan te nemen. Ik kon helaas niet want ik had een bruiloft waar ik met mijn bruidsduiven heen moest. Zijn vrouw zou de duif dan wel in Veenendaal los laten zaterdag. Zondagmiddag kwam hij weer aangevlogen. Ik heb meneer de duivenmelker gebeld en heel erg bedankt voor de goede zorgen. De duif komt uit een heel goed koppel. We willen hem dus heel graag nog een extra kans geven. Nu maar een poosje binnenlaten in de hoop dat hij blijft.
Dit was weer een verslag van mijn belevenissen … tot de volgende keer!
Groetjes,
Ineke
Recente reacties