Ik kreeg na mijn schrijfsel van de vorige keer een mail van iemand die zelf altijd bij de lossingen is om de Polen te laten tekenen en het vervolgens door te geven aan de NPO. Hij had een lijstje met de dagen dat er hier in Ede weer lossingen zijn, en verder in het land. Hij was bij de Polen in Roosendaal. Ik heb nooit geweten dat de Polen op zoveel plekken zitten in Nederland om te lossen. Op 9 plaatsten door het hele land. Heel erg blij was ik ermee, dan kon ik ze toch weer even opzoeken en bij kletsen.
De middag dat ze aankwamen werd ik door degene die hier in Ede de boel regelt opgebeld. Hij was nu bij de Polen en ze hadden twee duifjes voor me mee genomen waaronder ook een hele mooie bonte en daar ben ik toch altijd al zo weg van. Of ik zo snel mogelijk erheen wilde gaan, want ze zaten al vanaf Polen tot nu in een kartonnen doosje zonder water. We waren net bij de voerboer en zijn van daaruit gelijk door gereden naar het Plantion in Ede, daar staan ze altijd met de vrachtwagens.
Ik werd gelijk met open armen onthaalt en ze pakte de duifjes voor me, prachtduiven … werkelijk waar. We weten er weinig van maar aan de buitenkant zien ze er prachtig en gezond en sterk uit. Ze hebben hele leuke eigendomsbewijzen, met veel kleur veel mooier dan hier. Wat super leuk is dit … we weten weinig van de stambomen en vandaar gaan we er niet mee kweken maar eerst mee vliegen.
Op de vereniging waren ze met me aan het dollen: ‘Je kan niet met buitenlandse duiven vliegen hoor … Belgen wel en Franse ook nog wel maar … voor Poolse duiven is geen plek. Eerlijk waar … ik geloof meestal wel als ze me iets zeggen, maar hier trapte ik niet in of misschien toch wel een beetje maar ik liet het niet merken.
Ik hoop echt dat ze het goed gaan doen, wat zou het leuk zijn om met zo n duif op de uitslag te staan en vervolgens mijn Poolse vrienden laten zien: ‘Kijk dit is van jullie duif!’ Meestal als ik ergens hoge verwachtingen van heb loopt het anders. En nu denk ik zo niet geschoten altijd mis toch?
De volgende ochtend samen met mijn vader naar de Polen. Ze zouden niet voor kwart voor zes gaan lossen. We konden dit keer een half uurtje langer blijven liggen. Kwart voor zes waren we er en ik had muffins voor ze meegebracht en zes blikjes cola. Er waren nog meer kijkers bij wat altijd erg gezellig is, het lijken net vrouwen zo kletsen ze. Met de mobieltjes om elkaar foto’s te laten zien van hun duiven. Twee verschillende landen twee verschillende culturen en zonder dat je dezelfde taal spreekt het goed met elkaar kunnen vinden omdat je dezelfde sport beoefend.
Half zeven gingen ze los en ze waren dit keer in één ruk weg. Niet één keer zijn ze gedraaid om te oriënteren … zo had ik het nog niet eerder gezien. Ik heb het gefilmd en ik heb gefilmd tot de duiven echt weg waren, wel geteld 55 seconde, onvoorstelbaar.
In het eerste gedeelte van mijn verslag schreef ik nog dat ze met van die hele oude vrachtwagens komen en dat je er versteld van staat dat ze helemaal uit Polen komen met zulke oude vrachtwagens die gewoon door rijden en nooit iets mankeren. Nu stonden ze er met pech ze hadden nog net op de losplaats kunnen komen en verder niet. De vrachtwagen stond er met een kapotte koppeling.
Ze waren er met twee vrachtwagens en hadden besloten dat ze de ene vrachtwagen de andere zouden laten trekken naar een benzine station. Om daar te parkeren en te wachten op hulp uit Polen. Het door een bedrijf van hier te laten doen is voor hen niet te betalen. Ik ga vast en zeker nog een keer kijken dit jaar, ze komen zes keer in Ede dus nog kans genoeg.
Nu heb ik eerst lekker twee weken vrij en gaan we genieten van het weer en de heerlijke extra vrije tijd.
Groetjes, Ineke
Recente reacties