Wat mij eigenlijk al vanaf het begin af aan, dat ik met de duiven bezig ben, bezighoudt, is het opgeven en ophalen van aanvliegers en opgevangen duiven.
Er zat op een dag een vreemd duivinnetje in ons hok. De zwarte ring om de poot had een telefoon nummer … ik gelijk bellen: “Hallo met Ineke Melkert uit Ede. Ik heb een duifje van u opgevangen. Hij viel me op omdat wij geen duiven in die kleur hebben. Wat is ze mooi. Het is echt een heel mooi duivinnetje!” Aan de andere kant van lijn: “Hallo Ineke je spreekt met Jan van de Pasch, waarschijnlijk heb je wel eens van mij gehoord?” Ik had werkelijk geen flauw idee! Ik antwoorde dan ook: “Nee ik heb nog nooit van u gehoord, maar ik begin pas met duiven. Mijn vriend komt deze kant op wonen en we zijn hier opnieuw met duiven aan het opstarten.” “Ohh,” zei hij, “Dan kent je vriend mij waarschijnlijk wel. Als je het duifje zo mooi vindt, dan krijg je het van mij. Ik stuur je de eigendomspapieren op. Ga het duifje maar uitproberen.” Ik vond dat zo verschrikkelijk lief. Ik heb hem heel erg bedankt en toen ik het eigendomsbewijs binnen had, heb ik hem een grote bos bloemen en een doos merci gestuurd. Cor zei dat het niet gebruikelijk was bloemen te sturen. Ik vond het echt super, dat we dat duivinnetje zomaar kregen. We zijn ermee aan het fokken en het nageslacht doet het goed.
Je maakt ook andere dingen mee met opvangers. We belde een eigenaar van een duifje, dat we opgevangen hadden. Hij vond het te ver rijden. Geef hem maar voer als je wil en verzorg hem een paar dagen. Als je hem dan ergens anders loslaat komt hij vast weer thuis. Tot drie keer aan toe de duif ergens anders los gelaten, zelfs een keer mee gegeven met een training vlucht, maar steeds zat hij weer bij ons op het hok. Cor belde die man en zei dat hij hem maar moest komen halen. Dat was deze meneer niet van plan, want dan zou hij 100 km moeten rijden heen en 100 km terug. We moesten hem maar dood maken. Ik vond dat geen goed plan. “We gaan geen gezonde duiven dood maken”, zei ik tegen Cor, “Wat is het telefoonnummer?” Cor gaf me het telefoonnummer. Ik heb die man teruggebeld en hem uitgelegd dat ik dus niet van plan was een mooie gezonde duif dood te maken. Verder vroeg ik hem of hij mij het eigendomsbewijs niet op kon sturen. “Oh … dat is ook prima, hoor”, zei hij. Ik hoorde de verwarring in zijn stem. Tja ….. het komt misschien, omdat ik een vrouw ben en dus anders dan de meeste mannelijke duivenmelkers. Ik denk dat vrouwen daar gevoeliger in zijn. Je gaat niet zomaar een duif dood maken, omdat de eerste eigenaar 200 km rijden voor een duif te ver vindt. Toen we de duiven gingen africhten, zat deze ook in de mand. De volgende dag belde de vorige eigenaar dol gelukkig de duif was toch naar hem terug gevlogen. Hij bedankte ons voor de goede zorgen en hij was zo blij dat we hem niet hadden dood gemaakt.
We hebben een keer een duifje opgehaald bij een mevrouw die zelf geen duiven had. Hij zat in een vogelkooi met een appeltje en een bordje water. Ze had hem kanarievoer gegeven. Voordat ik hem mee kreeg moest ik echt bewijzen dat ik de eigenaresse was van die duif. Postduiven zijn, volgens mevrouw, heel duur en iedereen kan wel zeggen dat die duif van hem of haar is. Ik vond het heel aandoenlijk. Hij was brood mager en al meer dan drie weken weg, helaas heeft dit duifje het niet gered.
Zo zijn we ook al twee keer door een dierenarts gebeld waar een duif was gebracht. Met de vraag of ze hem in konden laten slapen, omdat het echt niet meer goed komt. Beide keren hoefde we er niet voor te betalen … toch sympathiek.
Wat me wel opvalt, is dat er vooral twee jaar geleden zo veel verliezen waren. Er werd toen zo weinig gebeld, dat iemand een duif van je had opgevangen. Zal dat zijn, omdat een hoop duivenmelkers zelf geen zin hebben om een duif op te halen? Dat ze er dan maar gelijk vanuit gaan dat een ander ze ook niet op wil halen? Ik vind het juist supergezellig om met vreemde duivenmelkers te kletsen. Dat gebeurd meestal wel als je een duifje komt halen of dat ze er één op komen halen. Als je dezelfde interesses hebt, lijkt het net of je elkaar al heel lang kent. Onder het genot van een bakje koffie klets je zo een eind weg. Als het een keer wat verder weg is, maken we er gewoon een uitje van. Ik heb echt graag de duiven terug. Als ze niet thuiskomen van een vlucht blijf ik maar naar buiten kijken of er één op het hok zit. Als ik dan ‘s morgens wakker word, kijk ik gelijk of de laatkomers er zitten.
Nu nog steeds vraag ik me af waar die tweejarige duif blijft, die al een vlucht van 500 km had gehad en die zomaar wegbleef van een training vlucht … verongelukt , roofvogel ……
Ik ben heel benieuwd hoe dit seizoen gaat lopen. Het begint bij mij in ieder geval weer aardig te kriebelen. Ik wens iedereen een heel goed seizoen met zo min mogelijk verliezen!
Groetjes van mij, Ineke
Recente reacties