Deze keer op Het Marathonduivenjournaal in de rubriek … Hoe is het nu met …? een vraag/antwoord gesprek met Simon IJnsen van het prachtige Waddeneiland Ameland . In deze gesprekken stellen we een aantal vragen aan willekeurige liefhebbers die in het verleden mooie prestaties hebben neergezet en er zullen ook liefhebbers aan bod komen, die minder bekend zijn, maar die wel met veel enthousiasme over hun hobby kunnen praten. In deze editie krijgt u de antwoorden op de vragen, die bedacht zijn door een kwartet lezers en schrijvers van Het Marathonduivenjournaal, door Simon IJnsen. Hij heeft een aantal jaren terug een geweldig jaar gehad. Zijn prestaties vielen op, omdat voor de duiven de oversteek naar een eiland extra moeilijk is. Zeker na een vlucht van 1.000 km of veel meer. Hoe gaat hij met zijn hobby om en hoe was zijn duivenjaar? U leest nu het vervolg van dit artikel. We beginnen met het herhalen van de laatste vraag van het eerste deel, waarin Simon aangeeft dat je als eilandbewoner iets meer voor je sport moet overhebben, dan wij, zonder daar moeilijk over te doen …
- Hoe zie je de toekomst van onze hobby. Is je vereniging nog gezond en levensvatbaar? Als je verder moet gaan reizen om in te korven voor marathonvluchten blijf je dan nog marathon spelen of kies je voor een discipline die je in je eigen vereniging wel in kunt korven? Simon: ‘De toekomst van de duivensport wordt al vaak besproken. Daar ben ik niet zo mee bezig. Ik heb namelijk een hekel aan een glazen bol. Natuurlijk zie ook ik wel dat de jeugd niet meer te porren is voor onze hobby. Als iedereen nu eens gaat genieten van onze hobby. Dat scheelt een boel wrevel onder elkaar. Het doel van de meeste is om eerste te worden, maar dit kan er maar één zijn en dat moet ook niet ten koste gaan van alles. Hier op het eiland hebben we nog 2 verenigingen waar gelukkig de samenwerking goed is en wekelijks brengen we de Amelander duiven gezamenlijk naar het vasteland. Voor de marathon korf ik in op het vasteland, in Holwerd. Voor mij een redelijke inspanning maar dat hebben we er voor over.’
- Als je late jongen hebt, wanneer ga je die nog africhten ondanks de roofvogelproblematiek? Simon: ‘Late jongen worden er hier alleen gekweekt als er een tekort is aan doffers of duivinnen. Deze speel ik meestal pas op de natour zonder op te leren. De roofvogels spelen hier bij ons een mindere rol als in den lande en dat is volgens mij te wijten aan het feit dat er hier genoeg andere prooien zijn voor hen.’
- Voorheen konden we bij last van muizen, of nog erger ratten, overal gif kopen. Ik ben er van overtuigd dat iedereen hier weleens last van heeft maar hoe lossen we dit nu op? Hetzelfde geldt eigenlijk voor luizen en dergelijke. Simon: ‘Ongedierte is van alle tijden en vooral muizen en ratten bestrijd ik hier met katten. We hebben er drie. Luizen is een ander verhaal. Ik hoor graag hoe een ieder deze bestrijd zonder bestrijdingsmiddelen.’
- Hoe vaak per jaar denkt u aan het beëindigen van de duivensport?
(Toelichting: ik denk daar de laatste jaren vaker aan o.a. door het verlies van dierbare duiven door diverse roofvogels, duiven die ernstig gewond of niet terugkomen van een wedvlucht, het toenemende medicijnengebruik, nieuwe ziekten, onverantwoorde lossingen, diefstallen etc.) Simon: ‘Eigenlijk nooit. Er zijn nog te veel dingen waar ik van geniet door onze hobby … zie bijvoorbeeld twee vragen verder.’ - Hoeveel uur per dag besteedt u aan uw hobby? Simon: ‘De besteding aan mijn duiven bestaat in de winter dagelijks een half uur en in het seizoen 2/3 uren denk ik en dan is het vooral observeren.’
- Waar geniet u het meeste van in de duivensport? Simon: ‘De meeste ontspanning beleef ik aan de duivensport als ik ‘s morgensvroeg rond 5 uur in de tuin ga zitten op zaterdagmorgen, wachtend op de thuiskomst van de duiven van een overnachtvlucht. De stilte/rust die er dan heerst hier op het eiland is met geen pen te beschrijven. Iets wat ik absoluut zou missen als ik zou moeten stoppen.’
- Stel u bent voorzitter van de NPO, de nationale Duivensportbond, wat zou u de komende jaren veranderen in de duivensport? Simon: ‘Zoals ik al eerder aangaf heb ik een hekel aan een glazen bol en ga dan ook niet aangeven van wat er moet veranderen in de duivensport.’
Groeten vanaf een zonnig Ameland van mij, Simon IJnsen!
Simon, ik wil je hartelijk danken voor je medewerking aan deze rubriek. Je bijdrage is positief, duidelijk en een voorbeeld voor de lezer. Zoals ik in de inleiding al schreef: De Marathonduivensport is voor eilandbewoners extra moeilijk en als er dan een prachtige prestatie door de duiven wordt neergezet, geeft dit deze prestatie extra glans. Ik wens je mooi seizoen toe en vooral veel plezier en vroege duiven!
Recente reacties