… Een vervolgverhaal op Duiven weg … Geld kwijt! Van vorige week …
De eerste vlucht met mijn nieuwe duiven was een domper. Het ging ten koste van mijn inzet en alles wat met duiven te maken had. Het was een enorme klap voor mij. Ik verloor de zin in de duivensport. Ik had gedacht: de cirkel is rond … goede duiven (die ik had gekocht), prima medische begeleiding en inzet. Tegendeel is waar! Met de tijd die ik over had, omdat ik geen oude duiven meer in het hok had zitten, besteedde ik om informatie te zoeken op internet. Ik had ook een oproep geplaatst op facebook, waar de fout kon liggen? … Vele melkers reageerde met diversen antwoorden en nog meer raad. Wel mooi al die steun, maar je ziet door de bomen door het bos niet meer.
Op een gegeven moment kreeg ik een privé bericht van een melker. We raakten via het netwerk aan de praat. Dagelijks hadden we contact. Samen praatten we veel over de duiven, … maar ook over andere dingen. Met deze melker had ik het gevoel of ik hem al jaren kende. Vanwege mijn tegenslagen met de duiven en die rotziekte met de K, die ik had, gaf deze melker me weer moed, terwijl ik hem nog nooit had gezien. We gingen steeds meer op bepaalde dingen van de duiven dieper in. Ik had de laatste jaren het nestspel gespeeld en dacht daar ligt de fout. Nestspel vergt toch wel wat duivenkennis. De melker waar ik dagelijks contact mee had, praatte dat uit mijn hoofd… Het lag aan andere dingen.
Na weken van dagelijks contact werd er een afspraak gemaakt. Er moest door mijn nieuwe duivenvriend voer gehaald worden en dan kwam hij op de terugweg langs samen met zijn compagnon. De dag braak aan dat mijn vrienden, het was tenslotte een combinatie, langskwamen. Ze hadden niet veel te kijken … 1 oude duif, wat kwekers waar geen goede duiven uitkwamen en wat jongen. Was wel raar om iemand eindelijk in levende lijve te zien, waar je dagelijks contact mee hebt. Ze waren niet zo gecharmeerd van de duiven die er zaten, volgens mij. Na een hele tijd gemolken te hebben [is brabants voor melken] en over het hokje te hebben gepraat, gingen ze weer naar huis op aan. Ik voelde me fijn bij deze mensen en had er vertrouwen in. Nu ik dit zo zit te schrijven, denk ik, er zijn er toch nog melkers die je willen helpen. Ik vond het ook fijn, dat ze waren geweest want nu had ik een beeld met wie ik elke dag sprak.
Na nog wat privé berichten over en weer kreeg ik plotseling een bericht dat ze me wel wilde helpen met duiven en een passend systeem. Dit was net iets wat ik goed kon gebruiken naar die tegenslagen. Mijn motivatie was immers tot bijna het nulpunt gedaald en dat na 40 jaar en mijn hobby hing zodoende aan een zijden draadje. De conditie door mijn ziekte hielp ook niet mee en ik was altijd gewend om alles voor mijn duiven te laten. Dat kon niet meer door mijn lichamelijke gesteldheid.
We spraken af dat ik wat eitjes kon krijgen van bepaalde koppels die teruggingen naar de 1e nationaal van deze combinatie en een koppel van een bewezen kweekdoffer, waarvan ze al verschillende goede zonen hadden. De koppels werden gelijk gezet en na enkele weken ging ik de eitjes ophalen in mijn kleine Toyota. De reis duurde langer dan ik dacht, maar ik bleek een enorme omweg te hebben genomen. Al met al werd het een gezellige middag. Ik vertelde over mijn droom om eens een mooie vroege duif van Barcelona te pakken. Na een kom soep kreeg ik aan het begin van de avond de eitjes mee en mijn dagelijkse gesprekspartner belde met zijn achterbuurman en liefhebber van de vlucht Barcelona of hij nog iets had liggen voor een Brabantse duivenvriend. Dat had hij en van hem kreeg ik een eitje mee wat op uitkomen stond. Ik kon die prima leggen onder mijn koppels. De jongen werden grootgebracht door de ouders van de duiven die op Bordeaux weggebleven waren. Konden ze nog één keer nuttig zijn.
Enkele weken later, misschien wel anderhalve maand (dat ben ik vergeten), kreeg ik een bericht dat de combinatie wat jongen kwam brengen. Ik dacht bij mezelf: Brengen nog wel! De benzineprijs was toen ook om van te schrikken en het was toch een 200km heen en weer. Ik dacht: Dit gaat me centen kosten. Ze wilde echter niks hebben voor de prachtige jongen die ze brachten.
Ik voelde wel een verschil met de duiven, die ik had. Deze duiven waren veel zachter van pluim. Er werd ook gezegd tegen mij … met deze moet je vliegen en … met deze moet je kweken. Dit was ook al anders in vergelijking met de liefhebbers, waarvan mijn vorige duiven kwamen. Alles wat ik kocht, hield ik voor de kweek. Want …… volgens de stambomen waren het toppers. Verder kreeg ik de tip hoe ik moest gaan voeren en de duiven gezond houden Het was niet veel. Ik was een volle kast met medicijnen gewend. De enkele producten die zij mij aanbeveelden waren ook nog eens natuurproducten. Antibiotica waren duur en uit den boze om een sterke stam op te bouwen, vonden de mannen. Ik dacht: Zou dit het zijn …… een goede zak voer en die natuurproducten? Maar ja … het was hun advies en had vertrouwen in ze gekregen (de eenvoud sprak me aan) dus het advies werd op gevolgd.
De jongen werden uitgewend en ging allemaal zo lekker. Ik raakte er wel één kwijt in de winter, want ik liet ze zo veel mogelijk los. Het waren tenslotte jongen duiven die nog veel moesten leren. Het was voor mij wel moeilijk om de duiven met dit simpele systeem de winter door te laten komen. Maar het was het gekregen advies en ik dacht: Laat ik dit nu eens echt volhouden … wat voor een adhd-er niet mee valt. De medicijnen die ik had staan werden of afgegeven of weggegooid. Zelfs me vrouw was op gevallen dat het plankje waar altijd mijn medicijnen stonden voor de duiven flink leeg was. Alleen prijkte er 2 natuurproducten. De duiven kwamen de winter goed door. Al zag ik soms dat er één minder zat, maar ze pikte ook van alles op buiten.
De duifjes werden vrij laat gekoppeld, omdat het zomer en late jongen waren. Ik kweekte wat jongen en de duiven die ze hadden bestemd voor het vliegen werden langzaam afgericht. In het begin hadden ze het moeilijk tegen de ervaren vitesse duiven. Na een vluchtje of 4 werden ze thuis gehouden. Op de natour werden ze weer gespeeld. Mijn ziekte begon zijn tol te eisen en mijn dochter kwam weer in zicht om bij te springen als het moest. Het was mijn planning om de afgerichte duiven plus de jongen die ik had gekweekt op de natour te spelen. Ik kon dat gerust doen, want mijn dochter ging mee met inmanden en wachtte thuis mee de duiven op. Het viel ons op, dat ze goed naar huis kwamen … een korte tijd naar de laatste prijsduiven van de club. Het was zelfs zo dat als ik had geklokt een prijsje zou spelen. Ik ging eigenlijk twijfelen … zullen we geen vitesse-duiven hebben gehad, omdat alles zo goed naar huis kwam? Ze zijn op de natour tot 260km afgericht en de verliezen waren minimaal iets wat ook al lang geleden was. We sloten het seizoen af met veel vertrouwen in deze duiven en het simpele systeem.
Enkele weken na het vliegseizoen begon mijn lichaam steeds meer problemen te geven. Ik kreeg slecht nieuws te horen de ziekte zat op 4 plaatsen. Dus van je hobby heb je vreugde, maar lichamelijk was het een dieptepunt. De doctoren zouden mij misschien kunnen helpen om mijn ziekte te bestrijden maar het zou een lange weg worden. Ik had nog getwijfeld om door te gaan … Nu heb ik een fijn hok met duiven en dan hoor je dit. Maar mijn negatieve gedachten werden door mijn dochter op gelost. Ze zei: ‘Pap hoe dan ook. Ik spring bij als je het zelf niet kunt, want je wilt je duiven niet kwijt en je vindt bij je duiven een mooie afleiding.’ Natuurlijk had ik een simpel systeem wat mijn dochter kon proberen. Samen besloten we er voor te gaan. Natuurlijk kreeg ik van me duivenvrienden veel steun en dat heeft me wel kracht gegeven. Het is moeilijk om iets wat je al zo lang hebt gedaan als hobby zomaar te stoppen. Ik had en heb en zal altijd een duivenhart hebben!
… Wordt vervolgd …
Recente reacties