Deze week zag ik een mooi verhaal op Facebook. Het was een verhaal van een kersverse duivenmelkster uit Ede. Deze duivenmelkster is pedicure van beroep en doet onder andere de voeten van bejaarde en demente mensen in een verpleeghuis in Ede. Zij vertelde dit verhaal zoals gezegd eerder deze week op Facebook en ik mocht het met u delen … trouwe lezers van Het Marathonduivenjournaal …
‘Ik ben pedicure en werk ook in een verpleeghuis. Daar was een klant die ook duivenmelker was (geweest), de heer Erkens. Op het laatst was hij erg in de war en hij vond dat hij geen tijd had om zijn voeten te laten doen, want de duiven waren onderweg … die moest hij opvangen. Ik ben op een zaterdag daarheen gegaan en heb hem een postduif van het eigen hok in zijn handen gegeven. Ik wist gewoon die duiven waren ooit z’n lust en leven. Hij was dement maar wist nog precies hoe hij de duif vast moest houden. Hij had een prachtige duif, zei hij en als ik er heel zuinig op zou zijn mocht ik hem hebben en hij hoopte dat ik er net zo veel plezier van mocht hebben als hij had gehad. Hij zou wel even een mandje pakken. Nu net kreeg ik bericht dat hij overleden is … ik zit met een brok in m’n keel en pink een traantje weg maar met mooie herinnering! Voor heel even was hij weer de duivenmelker met een pracht duifje!
Een geweldig verhaal van een vrouw met het hart op de goede plaats. Die weet hoe ze iemand met dementie een moment van geluk kan geven. Vele lezers op Facebook met mij werden geraakt door dit verhaal. Iemand die zo met de medemens begaan is, verdient een lintje of de erespeld van de NPO. Met een klein gebaar kan je iemand heel gelukkig maken. Hoe veel mensen staan er voor open om andere mensen zo’n geluksmoment te geven? Mijn wens is dat iedereen die dit leest, geïnspireerd raakt door dit verhaal … door dit gebaar. We moeten wat vaker een keer om zich heen gaan kijken wie zo’n geluksmoment nodig heeft. Gisterenavond zat ik ‘Mr. Frank Visser doet uitspraak’ te kijken. Het ging over een vrouw die haar tuin verwaarloost had. Er was tien jaar niets aan gedaan. Om haar heen zaten haar twee dochters, drie broers, een schoonzoon en andere verwanten. Mr. Frank Visser vroeg zich hardop af waarom niemand uit haar omgeving die tuin een keer aan had gepakt. Ze zwegen op één broer na, die was druk met 40 uur werken in de week en in het weekend sporten. De man was zeker 115 kg en ik dacht wat voor sport doe je? Duivensport? Maar ik dacht ook was er maar een persoon in haar buurt zoals de pedicure uit Ede … Laten wij lezers en schrijver van Het Marathonduivenjournaal het aub beter doen en ons laten inspireren door de verteller van dit verhaal … het hoeft vaak niets te kosten … alleen een open vizier en een beetje tijd.
Recente reacties