Zaadjes kunnen verre reizen maken en verrassingen zijn de wereld nog niet uit. Op een avond kreeg ik telefoon van een naburige duivenmelker uit Hooglanderveen. Hij hield fondduiven maar kweekte ook Fuchsia’s en had iets geks meegemaakt. ’Op de stengel of stam van mijn fuchsia’s groeien  vreemde plantjes. Ze hebben geen blaadjes. Er zitten allemaal draadjes met heel kleine bloempjes omheen gestrengeld, om de fuchsia’s, bedoel ik’, zei hij. ’En wat heeft dat  in vredesnaam met duiven te maken’, onderbrak ik mijn beller. ’Wacht maar dat komt straks’, lachte die.

Hij had, vervolgde hij, eerst een paar fuchsia potten met dat rare onkruid mee naar een avond van de Fuchsiavereniging genomen…. maar daar dachten de leden dat het een besmettelijke kwaal was. Als dat zo was, konden hun kostbare kampioensplanten de ziekte wellicht ook krijgen. Er vielen dan geen fuchsia sterren te verdienen. Een deskundige die hij daarna in de arm had genomen, kwam met de verrassende mededeling dat ‘t gekke plantje dat z’n fuchsia’s omhelsde of liever gezegd in de worggreep hield, duivelsnaaigaren of warkruid heette. Het bloemetje was een parasiet en zou zijn gastheer op den duur verstikken. Dat duivelse naaigaren groeide voornamelijk op heide, brem en wilde tijm en was nog nooit bij potplanten gesignaleerd.

’En ik zal je nu uitleggen wat mijn duiven  er mee te maken hebben’, zei de man uit Hooglanderveen.’ Als ik het duivenhok schoonmaak, gooi ik de mest op een hoop. Die meng ik met tuinafval en konijnenkeutels, want konijnen heb ik ook.  Door de compost die dat oplevert doe ik een zak tuinaarde. Zo krijg je dus goeie potgrond. Maar mijn duiven moeten zaadjes van dat duivelsnaaigaren hebben gegeten en  die zijn via de mest bij de fuchsia’s beland.’ ‘Wat doen jouw duiven dan ergens op een grote stille heide’, vroeg ik. ‘Die deskundige had nog wat interessants’, ging   hij onverstoorbaar door,’dat duivelsnaaigaren van mij was een zeldzaamheid, want het was van een soort dat in Nederland nooit voorkwam. Nee, die zaadjes kwamen uit  Spanje of Zuid Frankrijk Mijn Barcelona of St Vincent duiven hadden ze meegenomen.’ ‘Ja, het kan raar lopen in de wereld, dan heeft dat zaad een hele afstand afgelegd,’zei ik.

‘Dat kan wel zijn maar het is geen reclame voor mijn fondduiven. Het is toch niet de bedoeling dat ze al direct na een lossing ergens op het land gaan scharrelen,’ mopperde onze fuchsia – duivenman. ‘O ja, voor ik het vergeet, dat warkruid is ook nog geneeskrachtig, volgens die plantenprofessor. Het is darmgas verdrijvend; galdrijvend, laxerend en wond reinigend. Ik hoop dat m’n duiven er wat aan gehad hebben en dat ze er sneller door gevlogen hebben’, besloot hij. ‘Haha dan zie ik mogelijkheden,’ lachte ik. ‘Als je nou van dat warkruid eens voor de duiven lekker een potje gaat koken en je doet dat in het drinkwater dan krijg je echte sprinters en krachtpatsers op je hok.’ ‘Ik ga mooi niet naar Frankrijk om dat onkruid te halen’, ben je betoeterd was de reactie. ‘Nou Nederlands Duivelsnaaigaren is toch directe familie dat zal toch niet veel uitmaken!’ ‘Het draait allemaal om goeie duiven,’ mopperde de man uit Hooglanderveen en, ‘tegen kwaliteit is nog nooit geen kruid  of wat dan ook gewassen.’

©c.u.