Ik zal een paar maanden oud zijn wanneer ik voor het eerst kennismaak met een postduif. Broedschalen werden op mijn loopwagen gezet zodat ik ze kon bewonderen. Ook is er in de fotoboeken bewijs te vinden van een kleine Romy rond de 6 maanden oud in haar luier in de duivenkooi.
Eigenlijk weet ik niet beter dan dat er in onze tuin duifjes wonen. De ene keer in een grotere kooi dan de andere keer, maar eigenlijk zijn ze er altijd geweest.
Mijn eerste duidelijke herinneringen aan mijn kindertijd stammen van rond mijn 7de levensjaar. Ook meteen een veelbewogen jaar: Ik was een pittig kind thuis, concentratieproblemen en hyperactiviteit voerde de boventoon. Echter was dit gedrag niet van een vreemde .. want van jongs af aan lijk ik al op mijn vader.
Waar ik op school een makkelijk kind was, was ik dit thuis niet. Een dynamisch gezin ontstond (niet alleen door mijn gedrag maar door diverse factoren).
Zo kwam ons pap (François) in de ziekenhuismolen. Van een zeldzame longziekte, tot hartproblemen met acute hartinfarcten en vervolgens 2 maal kanker. Eigenlijk weet ik niet beter als dat mijn vader ziek was en hierdoor uiteindelijk tot zijn eigen grote frustratie thuis kwam te zitten.
Rond mijn 8ste werd ik gediagnosticeerd met ADHD. Op de basisschool kon ik nog steeds goed mee, maar het leek wel alsof daardoor thuis er alles uitkwam. Begrijp me niet verkeerd ik heb een geweldige jeugd gehad en heb de beste moeder, vader en broer die ik me kan wensen.
Maar ieder huisje heeft zijn kruisje dus ook dat van ons. Echter viel de appel niet ver van de boom… ook mijn vader werd gediagnosticeerd met ADHD.
Ons pap en ik hebben altijd een speciale band gehad mede door de duifjes: de herkenning in karakter, maar we konden vaak ook niet met elkaar in mijn jongere jaren. Gelukkig was daar altijd de duivenliefde die ervoor zorgde dat we niet lang ruzie hadden. Want hoe boos ik ook was wanneer een van de duiven weer iets geks deed, moest ik dit toch echt met papa delen.
Rond mijn 7de levensjaar werd ik nog nieuwsgieriger naar de duiven. Vooral de jonge duiven trokken mijn aandacht. Ik werd steeds fanatieker en wilde graag zelf ”mijn” jonge duifjes verzorgen. Owee als papa dit al had gedaan wanneer ik bij een vriendinnetje was spelen … het eerste contact bestond vooral uit voeren en aaien.
Er waren jaren dat ik fanatieker was dan andere. De ene dag zat ik maanden 4 keer per dag in het hok en de andere keer kwam ik er maanden niet. Vooral de winterperiode vond ik als kind weinig spannend. Want geen babyduifjes en loslaten werd er in de winter ook amper gedaan. Daarnaast vond ik het toen te koud om met mijn krukje in de kooi te zitten.
Toch vond ik toen al de duif op zichzelf een geweldig beest. Wat op het eerste oog én voor een leek lijken ze op elkaar met soms een ander kleurtje. Maar hoe meer uren ik in de kooi was hoe meer ik de verschillen zag en vooral de groepsdynamiek mij opviel. Ik werd met de jaren een echte duivenliefhebster.
Tijdens de uren in de kooi observeerde ik veel. Wanneer er een duif dik zat of zich wat anders gedroeg werd dit meteen tegen ons pap verteld. Vaak al voor hij het had gezien, was het mij al opgevallen. Maar soms maakte ik me ook te druk volgens ons pap.
Toen ik op de middelbare kwam, mocht ik naar het havo onderwijs. Waar ik op school nog steeds een ”gezellige” leerling was die haar uiterste best deed, koste mij dit wel veel tijd. Want ja zo’n ”concentratieprobleem” zorgde toch voor de nodige vertraging en een planning maken ging mij ook niet geweldig af.
Concentreren op mijn kamer? ..mwah om ieder geluidje werd ik onrustig en elk blaadje wat niets met school te maken had, vroeg mijn aandacht. Hup met de leerboeken naar de duivenkooi. De buurman hoorde mij fanatiek Franse woordjes tegen de duiven brabbelen. En tijdens de geschiedenisles ontging het de leraar ook niet dat er nogal vieze rare plekken in mijn geschiedenisboek zaten (iets met uitgesmeerde duivenpoep).
Niet alleen vond ik mijn concentratie bij de duiven maar kon ik er ook “mijn ei” kwijt. Wanneer ik ergens mee zat, werd dit tegen de duiven verteld, die stille kopjes die me aankeken hier en daar een knipoog of een hoofdje wat zo bewoog alsof ze wilde zeggen we zijn er voor je, doe je verhaal maar.
Mensen die mij kennen weten dat ik nogal een kletser ben. Maar ik heb ook altijd het gevoel gehad dat ik mijn eigen ”problemen” moet oplossen en mij groot moest houden.
Wanneer ik bij de duiven ben kan ik mijzelf zijn. Ze hebben mij gezien op mijn slechtste en beste dagen en de kooi zal altijd mijn veilige haven zijn. Het plekje waar mensen mij niet storen, waar ik mezelf kan zijn, kan dansen wanneer ik blij ben, maar waar ik ook heb gerouwd toen ons pap 2 jaar geleden overleed.
Hoezeer ik ook de laatste jaren kan genieten van een prijsje spelen en de geweldige vluchten is de duivensport zoveel méér voor mij.
Waar mijn duiven zijn daar is mijn thuis!
Romy
Recente reacties